Een stand van zaken ...

Dinsdag 26 april … Tijd om nog eens een blogberichtje te typen. Ik ben hier nu 1 week en ik begin eindelijk zo wat mijn draai te vinden. Ik begin Silke en Marit steeds beter te kennen en we schieten steeds beter met elkaar op. Ik ben blij dat zij hier zijn om mij wegwijs te maken. Ze hebben mij echt al super vaak op sleeptouw genomen en leggen mij van alles uit. Zo bijvoorbeeld heeft Silke voor mij mijn hangmat opgehangen (dankjewel hiervoor). Heeeeeeeeel leuk om in te liggen. Ik deed er trouwens zopas een dutje in, en Silke en Marit zijn momenteel nog steeds druk bezig met diezelfde activiteit ;). Jach, je wordt hier wel heel erg snel moe van de hitte, dus een beetje extra uurtjes doorbrengen bij meneertje slaap kan zeker geen kwaad. Gisteren hebben we ook alle 3 gewerkt aan onze kallebassen. En jaja ; ik heb mijn onhandigheid bewezen :D. De kallebasse moest doormidden worden gesneden, daarna worden uitgehold en tot slot gekookt. Het doormidden snijden duurde bij mij echt oneindig veel langer dan bij Marit en Silke, maar uiteindelijk is het wel met de hulp van Marit gelukt. Astrando kon mijn gesukkel waarschijnlijk niet meer aanzien en nam dan maar het initiatief om voor mij de kallebassen uit te hollen .. Nu zijn de kallebassen gedroogd en ik moet die van mij nog bewerken met een bijtel. Ik weet wel nog niet welke tekening ik er precies op ga maken ; het moet mooi zijn maar liefst ook simpel .. Hmm ..

Wat jammer is, is dat ik wel nog niet heb kunnen starten aan mijn stageopdracht. Ik heb wel al heel wat voorbereidend werk gedaan maar de effectieve uitvoering laat op zich wachten omdat ik hiervoor de toestemming nodig heb van de districtscommissaris, en hij kan mij pas morgen ontvangen. Hopelijk doet hij dan morgen niet te moeilijk en kan ik er donderdag voor de volle 100% invliegen !

Het gezin waarbij ik logeer zijn aangename mensen, en heel interessant om zo efkes in de gaten te houden. Ze hebben toch wel wat vreemde gewoonten, zoals door de ramen van een bus spugen om deze te kuisen. De 4 kleinkinderen hebben nu paasvakantie (het valt hier een week later dan in België) en er wordt van hen verwacht dat ze heel veel werken. Het zijn zeer behulpzame jongens, zeker Astrando. Op een avond toonde hij mij hun collectie ‘marmotten’. Pas toen ik ze zag begreep ik dat het om cavia’s ging J. Ze kweken dat hier voor verkoop, dus gelukkig niet om op te eten.

Hebben jullie trouwens gezien dat ik foto’s online heb geplaatst ? Jullie kunnen ze bezichtigen door hiernaast onder ‘foto’s’ op ‘view my gallery’ te klikken. Dit is natuurlijk slechts een selectie van alle foto’s die ik hier al heb getrokken. Voor de volledige collectie zullen jullie moeten wachten tot mijn thuiskomst J. Bij deze wil ik trouwens nog eens graag mijn broer Tim en Astrid (publiekelijk) bedanken voor het cadeautje die ze me gaven voor mijn vertrek ; een fotoalbum ! Het zal zeker van pas komen !

Aja, en dan nog even een praktisch iets ; het duurt gemiddeld 10 dagen vooraleer de post vanuit België de Meursweg bereikt .. Voor de geïnteresseerden J.

En dan nog iets ; als je specifieke vragen ofzo hebt, reageer dan op mijn blogberichten en vermeld duidelijk dat je een mailtje verwacht met een persoonlijk antwoord J (vermeld ook wel je e-mailadres best ..).

Tot later !!

Xje, Evi.

Hallikadjakoba ?

Zaterdagavond (23/04) waren Silke en Marit opnieuw uitgenodigd naar een inheems dorpsfeest, en ik mocht mee. Het was ter gelegenheid van een vrouw die 55 jaar oud werd en deze keer zou het niet zomaar een ‘zitje’ zijn, maar zou er echt gedanst worden.

Rond 19u kwam Rayen ons ophalen en reden we dus opnieuw naar Matta, richting oom John. Het was druk bij oom John ! Hij had veel logés  die bij hem op vakantie waren en dus ook die avond naar het feest zouden gaan. Het was een gezellige boel. We bleven er een heel eind kletsen voor we naar het feest vertrokken. Daar aangekomen leek het eerst alsof onze verwachtingen niet zouden worden ingelost ; het leek nogal op een ‘zitje’, waarbij dus niet gedanst wordt. Ons gezelschap verzekerde ons echter dat er zeker nog zou worden gedanst, dus we bleven hopen.

We hadden in de stad 3 theedoeken (= keukenhanddoeken) gekocht als cadeau voor de jarige. Alle cadeaus die ze al had ontvangen stonden uitgestald op een tafel, nog in de verpakking. Volgens Surinaamse gewoonte mag men namelijk de ontvangen cadeaus nog niet opendoen wanneer de schenkers nog aanwezig zijn. Het wordt dus pas de volgende ochtend gedaan. Beetje ambetant toch ? Dan weet je niet wie je moet bedanken ..

Zoals bij het vorige dorpsfeest kregen we eerst Cassaris aangeboden, het plaatselijk aperitiefdrankje gemaakt van Cassave. Ik ben echter niet zo’n alcoholdrinker en bedankte dus vriendelijk. Hiervoor wordt ik nogal afgekeurd .. Ook telkens wanneer ik een beker parbobier (het plaatselijke bier hier, iedereen is er zot van) weiger wordt ik nogal raar aangekeken .. Geen alcohol drinken is hier blijkbaar NOT DONE, beetje frustrerend .. Daarna kregen we ook nog Surinaamse Nasi om te eten. Dit was heel pikant (mede omdat ik denk ik een peper heb opgegeten) maar wel lekker. Ik dacht dat het vlees die erbij werd gegeven kip was, maar Silke zei achteraf dat ze dacht dat het kapasie was, wat gordeldier betekent .. Slik ..

Al het eten wordt hier trouwens geserveerd in wegwerpmiddelen. Ze zijn hier niet bepaald milieubewust (dit is duidelijk te zien aan de hoeveelheid zwerfvuil langs de straten, aan het feit dat men hier totaal niet sorteert maar nog alles opbrandt, etc.). Zo kregen we ons eten op het dorpsfeest weer in zo’n kingsize hamburgerbox met bijhorende plastieken vork. De vuilniszakken die hiermee zijn gevuld op het einde van de avond zou ik niet willen betalen !

Er kwam op het feest een oude man tegen ons praten waarvan oom John zei dat hij normaal heel erg verlegen is, maar eens hij enkele glaasjes parbobier heeft gedronken, dan spreekt hij plots vloeiend Nederlands, Duits en zelfs Chinees. De man zijn Nederlands was toen inderdaad niet zo slecht .. Hij leerde ons een woordje Surinaams : hallikadjakoba (dit is natuurlijk fonetisch geschreven, de correcte schrijfwijze ken ik niet). Het betekent ‘hoe gaat het ?’.

Uiteindelijk werd er op het feest inderdaad nog gedanst. De openingsdans was voor de jarige vrouw en één van haar dochters. Daarna gingen vele vrouwen meedansen. Sommige namen een gekregen cadeau in de hand om mee te dansen, dat is hier ook traditie. Toen de dansvloer open was voor iedereen heb ik hem ook kort even betreden, samen met een Hollander die te gast was bij oom John. Het moet nogal een grappig (zo niet belachelijk) zicht geweest zijn, want zoals je weet is mijn danstalent nogal ver te zoeken. De manier van dansen is ook helemaal niet te vergelijken met wat wij te zien krijgen in België. Het was dus wel even wennen. Ik heb het er in ieder geval op gewaagd en zo had ik toch een beetje mijn schade goed gemaakt omwille van het feit dat ik geen alcohol drink. Toen ik terug naar mijn plaats ging zei oom John me het volgende : “Goed gedanst hoor. De 10 is voor God, de 9 is voor mij en jij krijgt de 8 !”. Haha ! Toch niet slecht eh ? Ik ben best tevreden met mijn 8/10 J.

Hoewel het mannetje met de hamer steeds om de hoek zat te loeren werd het toch een heel gezellige avond. Rond 2u gingen we terug naar huis en toen kroop ik moe, maar tevreden mijn bedje in ..

Tot de volgende !

X

Psst, mag ik je leren kennen ?

Haha ! Ik begin nu met typen aan mijn derde blogbericht maar eigenlijk heb ik nog geen enkel online kunnen zetten. Dat is omdat we hier niet iedere dag op internet kunnen maar ik zie, hoor en ervaar hier zoveel dingen dat ik wil meedelen ! Alles is natuurlijk ook super nieuw voor mij eh, de overload aan prikkels zal wel afnemen eens ik hier wat langer ben denk ik ..

Maar omdat ik dus zoveel te zeggen heb splits ik mijn blogberichten op, zodat ik mijn lezers toch niet ontmoedig ;).

Eerst wil ik ook nog even mijn Surinaams gsmnr herhalen : 597881983. Het is wel zo dat niet alle smsen aankomen dus als ik niet antwoord, dan is dat waarschijnlijk het geval. Gelieve dan gewoon het berichtje nogmaals te versturen, en hopen dat het dan wel aankomt. Denk dus niet dat ik je negeer eh J.

Als ik hier langs de Meursweg wandel of ‘ren’ dan wordt ik heel vaak aangesproken door Surinaamse mannen. Ze hebben een hele vreemde manier van contact zoeken met meisjes. Ze roepen naar je alsof ze hun kat roepen, je weet wel, zo’n ‘psst’-geluid. Dat komt heel vreemd en eigenlijk niet zo beleefd over vind ik maar ze zijn het hier zo gewend .. In het begin lachte ik dan gewoon vriendelijk terug maar blijkbaar is dat geen zo’n strak plan ; dat wilt namelijk zeggen dat je geïnteresseerd bent :s. Dit is natuurlijk nooit het geval dus als ik nu ‘gepsst’ wordt, dan kijk ik straal voor mij uit en wandel ik snel door. De mannen die roepen zijn namelijk meestal niet van de knapste :D.

Sommige stoppen ook met hun wagen of beginnen gewoon naast mij te wandelen. Wat ze dan steeds vragen is ‘mag ik je leren kennen ?’. Een hele vreemde vraag vind ik dat :s .. Wat bedoelen ze met ‘kennen’ ? Ze stapte een zekere Laurens (een rasta met een gitaar) een heel eind mee met me en hij zei dingen als ‘ik vind je een hele lieve dame’ en ‘ik wil je heel graag als mijn vriendin’. Op zo’n avances ga ik zeker niet in en NO WAY dat hij contactgegevens krijgt ! Ik blijf beleefd, maar wimpel ze toch af ;). Toen ik die dag eindelijk van Laurens verlost was, dan volgde Ricardo .. Gelukkig waren er dan Marit en Silke to the rescue, waardoor hij snel terug weg was !

We waren toen op weg naar Ilse, een Nederlands-Surinaamse vrouw die Marit en Silke had geholpen met het vinden van een brommer. Ze zijn intussen goeie vrienden geworden. Zij gaf me volgende tip : ‘gewoon in het Frans gaan lullen’ :D:D. Dat is dan ook een tactiek die ik ga uitproberen bij de eerstvolgende gelegenheid ! Ik vond Ilse echt een hele leuke mevrouw ! Ze heeft me een tasje gegeven waarop in het Surinaams staat ‘alle goeds heeft zijn roots’ J. We mochten ook enkele kallebassen meenemen. Dat is een soort vrucht (de grootte van een kokosnoot) waarvan we een potje zullen maken (zo bijvoorbeeld voor aperitiefhapjes). Ik weet natuurlijk wel niet of ik het zo mooi zal kunnen maken, met mijn 2 linker handen :D. Maar ik doe mijn best ! Tot slot kregen we ook nog cassave mee om ’s avonds te eten. Dat is hier een hele populaire aardvrucht. We hebben het gefrituurd (in de pan natuurlijk, want een frietpot hebben we hier niet) en daarbij ook nog pompoen gebakken. Allemaal nieuwe soorten eten voor mij, nogal grensverleggend, maar ik lust het wel :D.

Gelukkig zijn er ook wel gewone vriendelijke jongens hier in Suriname. Zo had ik gisteren en vandaag (24/04) gezelschap tijdens het ‘rennen’ van Sigmund. Hij is een jongen van 20 jaar die voor de vakantie hier in de Meursweg logeert. Tijdens het jaar woont hij in de stad, dichter bij zijn school. Hij maakt totaal geen avances maar vertelt gewoon allerlei dingen en ik kan hem ook veel vragen stellen. En natuurlijk vind ik het heel erg fijn dat ik dan niet alleen moet ‘rennen’ :D. Hij doet aan taibox en heeft dus wel een behoorlijke conditie, maar toch puft en blaast hij dikwijls tijdens het rennen. Dan zegt hij : ‘jij doet me wel rennen zeg’ :D. Ik ben benieuwd of hij morgen opnieuw paraat zal zijn om 7u ’s ochtends ..

Maar papa, geen paniek hoor ; jij blijft mijn favoriete looppartner ! Je bent onvervangbaar en ik verlang al opnieuw om met jou de straten van Ichtegem en omstreken onveilig te maken ;). 

Sportieve groetjes,

Evi

Ik heet Wiwa :)

Ok, mijn poging om te spreken met de districtscommissaris is mislukt. Hij was niet aanwezig op de afspraak en omdat Goede Vrijdag en Paasmaandag feestdagen zijn kan ik hem dus pas ten vroegste dinsdag spreken. Ik hoop dat hij dan wel aanwezig zal zijn want anders zal hij pas echt leren kennen :p haha ! Nee, dat is nu eenmaal de Surinaamse cultuur … Men neemt het niet zo nauw met regels en afspraken e.d. en indien het vandaag niet kan, dan doen ze het morgen wel. Het is dus helemaal anders dan de hushhush-cultuur die wij kennen in België. Het is wel even wennen maar hierop had ik mij mentaal reeds goed voorbereid. Chance !

Donderdagmiddag kwam Rayen ons ophalen. Dit is een kennis (of intussen misschien wel een vriend) van Marit en Silke. Ze leerden hem per ongeluk kennen tijdens het uitvoeren van hun stageopdracht en sindsdien komt hij hen geregeld oppikken om leuke dingen samen te doen. Dit keer stond er een dorpsfeest op het programma, ter gelegenheid van Vanessa, dit is dus de zus van Rayen. Het was eigenlijk haar verjaardagsfeest. Ze werd 25 jaar. Het speciale aan dit verjaardagsfeest is dat het doorging in het inheemse dorpje Matta. Alle inheemse dorpjes hebben hier zo hun eigen rituelen e.d. Ze zijn stuk voor stuk uniek en zeker de moeite waard om te bezoeken.

Voor we naar het verjaardagsfeest gingen, gingen we eerst nog op bezoek bij oom Kris. Dit is de persoonlijke genezer van Rayen. Rayen zijn tepels stonden blijkbaar niet gelijk ten opzichte van zijn buikenpit, waardoor hij niet goed kon eten. En omdat hij dus tijdens het feest voor zijn zus graag goed wou kunnen eten was een voorafgaand bezoekje aan de geneesheer noodzakelijk. Wat oom Kris met Rayen deed leek wat op het werk van een kraker, alleen minder professioneel en pijnlijker. Maar achteraf was de afstand tussen de beide tepels en de navel wel gelijk, dus de therapie werkt :D. Oom Kris woont trouwens op een prachtige plek, midden in de natuur en omringd door wit zand. Het was een prachtig beeld ! Hij heeft ons ook een Indiaanse naam gegeven. Die van mij is ‘Wiwa’, wat ‘ster’ betekent J.

Daarna gingen we naar oom John en zijn vrouw tante Eline. Dit zijn ook kennissen van Silke en Marit, ze bleven er al eens overnachten toen ze in het dorp moesten zijn voor onderzoek. Oom John ging met ons mee naar een ressort in opbouw. Daar maakte ik voor het eerst kennis met een kreek (zie foto’s). Sprookjesachtig ! Ik hoop er nog enkele te kunnen bezoeken !

Uiteindelijk gingen we naar het verjaardagsfeest. Rayen legde ons uit dat het in principe niet echt een feest is, maar meer een ‘zitje’. Hilarisch woord toch ? Hij bedoelt daarmee dat de mensen gewoon komen om te eten, te drinken en wat te babbelen maar men zal niet echt uit de bol gaan. De Surinaamse feesten hebben geen officieel startuur ; iedereen komt toe wanneer hij/zij wilt. Zodra je toekomst wordt je voorzien van drank en eten, ongeacht of je toekomt om 18u of 22u. Jammer genoeg gaat de Surinaamse bevolking dus niet uitgebreid gaan tafelen. Sterker nog ; ze eten niet eens aan een tafel ! Daar nam ik voor het eerst kennis met de pikante Surinaamse keuken. Ik vond het wel heel lekker !

Het is mij nu reeds duidelijk dat Suriname vele kanten en troeven heeft, en ik zal ze nooit allemaal kunnen ontdekken tijdens mijn verblijf. Maar ik zal natuurlijk mijn best doen om het te evenaren !!

Tot de volgende !!

Xje, Evi. 

32gr en bakabana’s !

Hallo !!

Eindelijk is het dan zo ver ; ik ben gearriveerd in Suriname ! Dinsdag 19/04, 20u plaatselijke tijd (01u in België) ben ik geland op de luchthaven van Zanderij. De vlucht duurde 8u50min maar de tijd ging snel voorbij ; spelletjes spelen, wat lezen, 2 films bekeken en dan natuurlijk ook wat tukjes doen en het was zo gepasseerd J. Toen ik van het vliegtuig stapte sloeg de hitte me in het gezicht ; het was hier maar liefst 32°C, en dat om 20u ’s avonds ! Ongelooflijk ! Maar ik klaag niet eh :D.

Mijn 2 kersverse huisgenotes, Marit en Silke, stonden mij op te wachten op de luchthaven, samen met de chauffeur van dienst wiens naam ik maar niet kon verstaan. Achteraf hoorde ik dat hij 4 namen heeft, dus hij kan het mij niet kwalijk nemen als ik hem niet bij zijn naam noem want ik ben hoogstwaarschijnlijk niet de enige. Ik kreeg in ieder geval een heel warm ontvangst en ik voelde mij direct op mijn gemak. Chance dat ik vervoer had want een 20tal taxichauffeurs stonden ook te wachten aan de luchthaven en ze hadden mij maar wat graag naar mijn bestemming gevoerd.

Tijdens de autorit moest ik serieus wennen aan het feit dat er links wordt gereden, ik heb enkele malen geschrokken ! Gelukkig had ik hier al even op geoefend in Londen met Inge, dank je Inge ! Hehe ! Ik moest ook heel hard mijn best doen om Carlo (ik meen mij te herinneren dat dit 1 van de 4 namen is die hij zichzelf heeft) te begrijpen. Surinaams is niet zomaar Nederlands. Maar intussen begint dat wel te lukken.

Na zo’n 30min rijden kwamen we aan bij het huisje. Het staat op het grondgebied van een John Krak en Shirley, waar zij wonen met hun kleinkinderen (het is een ingewikkelde situatie die ik zelf amper begrijp, dus ik verzaak aan de poging om het uit te leggen). Marit haar mama en haar vriend zaten ons op te wachten. Zij zijn hier voor een 10tal dagen op vakantie. Op donderdag 21/04 vertrekken ze terug naar huis. Het zijn heel aangename en vriendelijke mensen J. Ik nam langzaam maar zeker kennis met iedereen, al ging het van mijn kant niet super vlot … Ik was tenslotte nog maar net aangekomen aan de andere kant van de wereld ! Wat ik had gehoopt is wel uitgekomen ; Marit en Silke hadden bakabana’s gemaakt ! Dat zijn bananen in een bladerdeegjasje ; mmmmmm !! Ik had er al over gelezen op hun blog en sindsdien verlangde ik al om ze zelf te proeven. En ik moet zeggen ; het stelde niet teleur !

Mijn kamer is ruim en ik heb een balkon ! Ik heb zeker niet te klagen. Zeker niet nu ik weet dat mijn kamer tot 18/04 (de dag voor mijn aankomst) nog geen vloer had, noch een bed. Het enige wat nog ontbrak bij mijn aankomst was een kleerkast maar dit is ondertussen ook al in orde gebracht (verbazingwekkend snel blijkbaar, want bij Marit en Silke heeft dit 2 weken geduurd). 

Van een jetlag had ik niet echt last ; ik ben ’s avonds gewoon om 23u30 gaan slapen, ondanks dat het voor mij dan al 5u later was. ’s Nachts ben ik wel enkele keren wakker geworden omdat mijn biologische klok ervan overtuigd was dat het al 5u later was eh. Maar de volgende dag merkte ik daar al niets meer van.

Op woensdag 20/04 heb ik dan mijn eerste toertje gelopen op Surinaams grondgebied !! Of beter ; ik ben geweest gaan ‘rennen’ (zo noemen ze het hier). Aja, dat is een gewoonte/hobby dat ik niet in België heb achtergelaten hoor. Ik had geluk want er waren nogal wat wolken, waardoor de gevoelstemperatuur wel meeviel. In feite vond ik het een ideaal weertje om in te lopen. Hopelijk gaat dat de komende 8 weken even vlot eh J. Ik nam daarna ook mijn eerste koude douche hier, want warm water is er niet. Maar het is hier zodanig warm dat het koud water wel deugd doet !

Om 10u zijn we vertrokken richting Paramaribo. Ik heb er een simkaart gekocht, mijn Surinaams nummer is 5978819383. Op dit nummer ben ik dus 24u/24u bereikbaar. Ik heb ook al een hangmat gekocht, op aanraden van Silke. Dat is blijkbaar een voorwerp dat onontbeerlijk is in dit ‘hete’ land ;). Het oorspronkelijk plan was ook om om mijn brommer te gaan maar dat is mislukt ; het was gesloten. Zaterdag doen we een nieuwe poging en ik hoop dat dit snel in orde komt want nu ben ik toch wat te immobiel vind ik. ’s Avonds heeft Shirley dan gekookt voor ons, omdat Marit haar mama en haar vriend morgen terug naar huis vertrekken. Het was lekker en gezellig. We aten alleen maar vis omdat John en zijn gezin katholiek zijn en daarom mogen ze de week voor Pasen geen vlees eten. Maandag zal het dus waarschijnlijk een vleesfestijn worden :D.

Nu ga ik afsluiten. Ik ben moe en ik moet nog enkele voorbereidingen treffen voor mijn eerste kennismaking met mijn stage morgenochtend. Spannend !

Tot binnenkort !

Enorm warme en zonnige groetjes uit het verre Suriname !

Xje, Evi.

Welkom !!

Welkom op mijn blog ! Via deze site kunnen jullie volgen hoe ik mijn dagen vul in Suriname :). Ik verblijf in Suriname vanaf 19 april tot 13 juni om er stage te lopen bij de lokale overheid van het district Para. Ik moet er een tevredenheidsonderzoek ontwikkelen om te weten te komen wat de mensen vinden van de dienstverlening van verschillende afdelingen. Hier zullen jullie dus kunnen nalezen hoe mijn stage en de rest van mijn leven hier in Suriname verloopt. Ik hoop dat jullie het interessant vinden en wens jullie veel leesplezier ! Groetjes, Evi.