FUN FUN FUN

De titel omschrijft echt perfect de laatste week in al haar facetten ! Het is gewoon te veel om alles hier neer te schrijven, dus ik probeer de meest memorabele activiteiten en momenten te beschrijven. Voor een meer uitgebreid verslag moeten jullie wachten tot wanneer ik in België ben en mij dan eens vriendelijk uitnodigen voor een terrasje ofzo :p. Dan vertel ik al mijn wilde verhalen met veel plezier in geuren en kleuren !

Ik waarschuw jullie trouwens nu al dat dit waarschijnlijk het laatste blogbericht zal zijn in lange tijd. Aanstaande vrijdag landt mijn lieve zus Lien namelijk hier op Surinaamse bodem en dan hebben we een PROPVOL programma ! Het wordt druk, maar super leuk ! Maar dit wilt natuurlijk ook zeggen dat er geen tijd zal zijn voor internet .. Mijn excuses. En als ze dan terug vertrokken is dan zal al mijn tijd worden gebruikt voor het afwerken van mijn stageopdracht. Dat is ten slotte de hele reden waarvoor ik hier ben en het moet echt in orde zijn !

Maar wat stond er nu op het programma de afgelopen dagen ? Woensdag 11 mei was het de verjaardag van Fre en Liene en ik konden het niet laten om voor hem een soort verrassingsfeestje te organiseren. Hij wist natuurlijk wel dat hij verwacht werd maar hij wist niet wat we voor hem in petto hadden. We hadden een hele reeks opdrachtjes bedacht (jaja ; de chiro is nooit ver weg eh bij mij !). Op de onderkant van bekertjes gevuld met Parbobier hadden we cijfertjes geschreven, die overeen kwamen met een bepaalde opdracht. Het concept was dus in principe simpel : bier drinken en opdrachten uitvoeren. Maar we hebben zo gelachen ! Een greep uit de opdrachtjes : hij moest een glas leegdrinken terwijl hij op zijn handen stond, hij moest een winty krijgen (een soort trance die men hier krijgt op bepaalde feestjes), een pak droge koeken in zijn mond steken en proberen te fluiten (had kots als gevolg), een toertje rond de blok lopen al zingend ‘ik heb een tuintje in mijn hart …’ (Surinaamse hit), een foto waarop hij gekust wordt door 2 vrouwen, etc. Het was hilarisch !

Het was trouwens ook een avond boordevol lekkers ! Fre had zelf voorgesteld om lasagne voor ons te maken en verzekerde ons dat ze overheerlijk was. En gelijk had hij ! Ik kreeg er maar niet genoeg van ! Liene en ik hadden dan voor de dessert gezorgd : fruitsla met ijs en chocoladesaus ! De chocoladesaus trok wel meer op chocoladepudding maar het smaakte in ieder geval super goed ! Korte samenvatting : het was echt een fijne avond en zeker voor herhaling vatbaar !

Het volgende leuke feestje volgde vrijdag al. We vierden toen nogmaals de verjaardag van Fre, maar deze keer in de stad samen met nog andere Leuvense stagiaires. Zij konden er woensdag niet bij zijn omdat ze op reis waren naar Curaçao. Het feestje was in principe ook ter gelegenheid van het afscheid van de meisjes, zij vertrokken zaterdag namelijk terug richting België. Dit keer stond een BBQ op het programma bij kennissen van Fre.

Om 17u had ik afgesproken met Liene om samen de bus te nemen naar de stad. Eerst wel nog even naar de winkel om wat inkopen te doen ; wij waren verantwoordelijk voor de pasta- en aardappelsalades. En zonder te overdrijven moet ik zeggen dat we daar behoorlijk goed in geslaagd zijn (vooral Liene kan goed koken). Daarnaast werd nog gezorgd voor groentjes en kip op de BBQ. Omdat de BBQ wat traag ging zijn we maar begonnen met het dessert : taart/cake voor Fre zijn verjaardag (het kan ook zijn dat dit een Surinaamse gewoonte is, ik ben er nog niet helemaal uit) ! We zongen allemaal samen voor hem van happy birthday en hij mocht de kaarsjes uitblazen ! Hihi J.

De BBQ duurde tot rond 1u en daarna trokken we nog richting ‘Shakers’, een danscafe. Daar ging het feest nog door tot 5u ! We bleven overnachten in het huis van de meisjes in de stad. Dat was daar echt super leuk ! Zo had ik ook wel willen logeren .. Maar het groen en de rust ontbreekt daar wel .. Om 9u moest ik terug uit bed om de bus te halen richting Para ; er stond namelijk schoolwerk op het programma ! Maar ik had het er voor over, het was echt een geslaagde avond/nacht.

Afgelopen zondag deed haar naam alle eer aan : ZONdag ! Liene, Fre en ik zijn samen de hele dag naar colakreek geweest (een soort vakantieressort ; googelen die handel). Om 8u30 kwam Dwight (een man die ik hier leerde kennen die ik intussen wel een vriend kan noemen – hij doet echt veel voor me !) mij oppikken, en daarna gingen we om Fre en Liene. Voor we dan richting colakreek reden gingen we eerst nog even langs de markt om nog wat eten. Dwight had wel al een zak vol lekkers gekocht voor ons : bananenchips, rijsthapjes en verloren pinda’s. Liene en ik hadden zaterdag in de stad ook al langs bakkerij Hollandia geweest om lekker brood, fruittaart en cake. Maar van de markt hadden we nog fruit nodig : ananas, papaja en bananen. Dwight kocht voor ons ook nog markoesa’s, een soort passievrucht, en rundsate’s (een beetje vreemd ’s ochtends maar Surinamers eten op ieder moment van de dag gelijk wat). In ieder geval eten genoeg dus !

Na de markt vertrokken we richting colakreek met de pick-up. Alsof hij al niet genoeg gedaan had trakteerde Dwight ook nog eens onze inkom en daarna weigerde hij de hele dag om bij ons te zitten. Hij wou ons niet storen. Als uitvlucht zei hij dat hij niet te veel in de zon wou zitten .. Na lang zagen overtuigden we hem toch om wat bij ons te komen zitten en we trakteerden hem op cake J (dat is wel het minste wat we kunnen doen voor hem). Na aankomst was de eerste taak natuurlijk het fruit snijden en fruitsla maken ; mmmmmmmm ! Daarna hebben we de hele dag in de zon gelegen, gebabbeld, gegeten, gelezen, gezwommen, … Nou eigenlijk heb ik niet echt gezwommen ; mijn voet mag niet in het water met die wonde. Ik deed meer aan rugje/kopje baden :D (zie foto’s voor visuele voorstelling). Maar we hebben dus echt de hele dag gerelaxed ! Het was zalig ! Het oorspronkelijk plan was om kort na de middag naar huis te vertrekken om nog wat schoolwerk te doen, maar dat is mislukt. We hadden het gewoon te veel naar onze zin !

Rond 17u vertrokken we dan toch terug naar huis, Liene en ik in de laadbak van de pick-up. Achteraf hoorden we dat dit blijkbaar verboden is .. Oeps !

’s Avonds stond dan nog een Surinaamse dansles op het programma (chauffeur Dwight was opnieuw van dienst) ! Ik leerde een beetje fogo, salsa en merengue ! Liene was echt de ster op de dansvloer ! Ik klungelde maar wat J heb niet echt veel danstalent eh .. Maar ik vond het wel leuk ! Na de dansles bracht Dwight ons terug veilig thuis ..

Dwight is echt een sjieke vent ! Ik leerde hem kennen tijdens het lopen. Hij reed me iedere ochtend voorbij en het begon met zwaaien. Daarna bood hij mij water aan en babbelde hij even tegen mij (dan blijft hij gewoon naast mij rijden, foert dat er auto’s achter komen ! haha !). Hij vroeg telkens om mijn gsmnummer en ik weigerde iedere keer, maar na de zoveelste keer vond ik dat ik het er toch moest op wagen. En ik heb er nog geen moment spijt van gehad ! Hij heeft echt al veel voor me gedaan ! Niet alleen die dag naar colakreek hoor, hij heeft me ook al uit de nood geholpen toen mijn brommer het nog maar eens niet deed en ik afspraken hadden waarop ik aanwezig moest zijn. Dan komt hij mij halen en voert hij mij rond, zot toch ?! En hij is echt leuk om tegen te praten, je mag niet denken dat ik puur en alleen van hem profiteer. Ik ben trouwens diep aan het nadenken hoe ik hem kan bedanken .. Tips zijn welkom !

Maar ik ga nu afsluiten, tijd om te slapen ; morgen een drukke werkdag voor de boeg. En voor de liefhebbers ; ik heb ook nog een nieuwe lading foto’s in mijn galerij geplaatst J.

Zoals ik al zei weet ik dus niet wanneer ik nog eens de tijd zal vinden om een blogbericht te posten .. Dus tot hoors ! Nog vele zonnige groetjes !

Liefs,

Evi

Paramaribo en het weekend 6, 7, 8 mei

Ik heb echt een heel erg leuk weekend achter de rug ! Eigenlijk startte dat weekend afgelopen donderdag (05/05) al. Ik ben toen de hele dag naar Paramaribo geweest. Het begon dus met een busrit van 1u. Maar dat vind ik niet erg. Ik zit namelijk graag op de bus ; de omgeving en de mensen spotten ! Hihi J. Geweldig toch ? Ik heb echt de toerist uitgehangen met mijn camera, tot op het genante af ;). Heb echt massa’s foto’s genomen en in Paramaribo zelf was ik ook totaal niet verlegen om een wildvreemde aan te spreken om van mij een foto te nemen.

Maar we zitten nog op de bus eh … Ik moest de bus in de omgekeerde richting nemen, want als ik pas zou opstappen nadat hij gedraaid was op de eindplaats dan zou ik geen plaats meer hebben. Zo gezegd zo gedaan. En ik was duidelijk niet de enige met dat idee ! Zo zat er bijvoorbeeld een vrouw op de bus die dan plots afstapte aan de winkel en riep dat ze wel terug zou opstappen als de bus was gekeerd. Die vrouw liet gewoon haar handtas enzo liggen op haar plaats, ze was er gerust in. Dat is toch zot ? In België moet je dat niet proberen hoor ! Hier wordt ook gewoon het geld om de buschauffeur doorgegeven van voor naar achter en omgekeerd. Op onze Belgische lijnbussen zou dat geld sowieso ergens tussen begin- en eindpunt verloren gaan, en niemand zou van iets weten ! Op de bus hier was ik jammer genoeg wel getuige van het niet-milieubewustzijn van de gemiddelde Surinamer … Krant uitgelezen ? Venster open en hulpa, naar buiten ! Dit is wel spijtig … Suriname is zo’n mooi lang met zo’n rijke natuur maar als ze hier zo verder doen dan zal hierin snel verandering komen vrees ik.

Eenmaal aangekomen in Paramaribo was mijn eerste opdracht naar de vreemdelingenpolitie gaan. Ik had mij mentaal voorbereid op ellenlange wachttijden maar tot mijn grote verwondering (en opluchting !) was ik daar binnen de 15 minuten terug buiten ! Indrukwekkend !

Daarna startte mijn zoektocht naar de organisaties die binnenlandse reizen organiseren. Ik ben namelijk van plan om toch wel ook het land te bezichtigen, samen met Lien. Maar de goedkoopste formule moest worden gezocht en dat vergt tijd en moeite. In principe vond ik vrij vlot de weg overal en door het ronddolen heb ik ook wat de buitenwijken van Paramaribo leren kennen. Het is vreemd te zien hoe betrekkelijk luxueuze woningen zomaar naast vervallen krotten staan !

Na mezelf zo optimaal mogelijk te hebben geïnformeerd maakte ik mijn keuze en heb ik alle reizen geboekt ! Jippie !! Ik verlang echt enorm om naar het binnenland te gaan, het schijnt fantastisch te zijn ! En met Lien erbij wordt dit sowieso een onvergetelijke ervaring !

Maar na al mijn harde werken had ik dus wel een hot chocolate chiller (jaja, hier is zeker sprake van een contradictus interminus) verdiend. Het is dus een combinatie van een warme chocomelk met ijs en slagroom. Suuuuuuuuuuuuuuuper lekker !

De rest van de middag heb ik dan gevuld met shoppen en het verkennen van het centrum van Paramaribo. Ik heb enkele hele leuke plekjes ontdekt ! Zo is de Waterkant bijvoorbeeld super mooi ! Maar als ik zo aan het rondwandelen was merkte ik wel dat vele mensen vreemd staarden naar mijn wonden. Verschillenden hebben gevraagd of het wel ging met me en de meeste verschieten toch aardig als ik zeg dat ik mijn brommer gevallen ben. Hehe  ! Maja, dan zeggen we ‘niet trunten eh’, en we doen voort.

Tegen 18u30 ging ik dan naar de Zus & Zo, waar Marit en Silke op me zaten te wachten. De Zus & Zo is echt een mega gezellige bar/restaurant waar heel veel stagiaires komen. Ik heb hen er getrakteerd op een etentje, in ruil voor alles wat zij al hadden gedaan voor mij. Ik heb spaghetti met scampi’s gegeten ; mmmmmmmmm ! Het was die avond ook filmavond dus keken we gezellig mee naar de film ‘500 days of summer’. Het werd een aangename avond … Voor herhaling vatbaar !

Op vrijdag (06/05) moest ik natuurlijk wel gaan werken, maar ik vind dat helemaal niet erg. ’s Avonds werd ik uitgenodigd door Liene (een Leuvense studenten die hier ook haar stage in Para doet) om mee te gaan naar een miniplaybackshow in Bernardorp. Ik had eigenlijk gepland om nog heel veel schoolwerk te doen die avond maar het aanbod was te aantrekkelijk dus ben ik meegegaan. Van die beslissing heb ik geen seconde spijt gehad ! Het werd echt een super leuke avond !! Het playbacken zelf stelde wel niet zo veel voor, het was eerder grappig om te zien. De deelneemsters waren maximum 13 jaar oud, maar ze leken zeker 16 ! En zeker als zo begonnen te dansen !! Man man, dat zou ik niet gemogen hebben hoor van mijn papa op die leeftijd. Voor de playbackshow begon moesten te trouwens eerst allemaal recht staan om het Surinaams volkslied te zingen, en iedereen kon het ! Ik zou dit wel eens willen testen in België … (is er trouwens nog een België ?)

Ik heb er trouwens opnieuw een cadeau gekregen voor Moederdag (zie ik er echt uit alsof ik al een kind heb ?). Deze keer was het een product tegen haaruitval ! Ik moet toegeven, het is toepasselijk … Ik ga het wel niet gebruiken, straks heb ik geen haar meer :D.

Na de playbackshow volgde er een heuse plaatselijke fuif. Ik heb er gepraat met een hoop jongens dat ik niet kende, en heb er ook mee moeten dansen. Jaja, ik en dansen … Oei oei ! En ze dansen hier zo vreemd ; ze hebben nogal de neiging om hun edele delen tegen je aan te drukken. Persoonlijk vind ik dat wat vies en dan maakte ik mij snel uit de voeten. Ik heb ook wel de inheemse dans gedanst, die was gelukkig heel erg simpel. Het houdt niet veel meer in dan een hand geven aan elkaar en wat ritmisch vooruit en achteruit stappen, en ook zo wat je bovenlichaam naar voor en naar achter en bewegen. Dat kan ik nog net :D. Ik heb in ieder geval geweldig genoten van die avond en ik kon het heel goed vinden met Liene ! We hebben echt de hele avond gepraat en ik heb me geen moment verveeld ! Jammer genoeg waren mijn wonden wel de spelbreker ; mijn voet begon gigantisch te zwellen waardoor ik verplicht was om rond 2u huiswaarts te keren …

Zaterdag heb ik dan eerst over dag terug wat schoolwerk gedaan en om 15u nam ik de bus richting Paramaribo. Daar zou meneer Otto Dunker me namelijk komen oppikken. Otto is een kennis van tante Stella en hij woont ergens in een buitenwijk van Paramaribo, samen met zijn Braziliaanse vrouw Rose en zoontje baby Otto. Ik had echt een super gezellige avond ! We hebben gezellig samen bami en nasi gegeten en vertelt over België, Suriname en Brazilië. En natuurlijk eiste baby Otto ook de nodige aandacht. Zo’n schattig ventje dat het is ! Maar het is ook wel een deugniet en hij staat heel graag in de belangstelling. Maar ik heb ten volle genoten van de huiselijke sfeer en hun gastvriendelijkheid ! Het zijn echt super lieve mensen en ze wonen trouwens ook in een fantastisch mooi huis ! Ik heb er ook van de heerlijke papaja en bananenbrood geproefd ... Mmmmmmmmmm !!! Ik hoop zeker nog eens langs te kunnen gaan om de buurt te verkennen (het is nogal een chique buurt waarin ze wonen) en om Braziliaans te leren koken.

Op zondag stond er nog maar eens een feest op het programma. In de loop van de week waren we langs geweest bij Marianne die in de Meursweg 119 woont. Haar zoon uit Nederland en zijn kinderen zijn hier op vakantie. Die avond werden we uitgenodigd voor het feest van zondag, om 13u werden we verwacht. Er was veel volk aanwezig en ik heb heerlijk gesmuld van de roti, de bakabana’s en andere soorten cake. Ik had fijne babbels met de kleinkinderen uit Nederlands, hun Surinaamse nicht en wat Surinaamse vriendinnen. Mijn kennis over Suriname is opnieuw grondig bijgeschaafd J. Om 17u besliste ik wel om naar huis te gaan, ik was moe en had zin in een rustige avond … Zo gezegd zo gedaan. Ik beëindigde de avond met een ontspannende aflevering van gossip girl … Mmm J.

Sibibusi en een boomkip

Het is al weer een eindje geleden dat ik nog eens een berichtje postte op mijn blog, hoog tijd om mijn schade in te halen. Maar hier in Suriname valt ook zo veel te beleven dat ik amper de tijd vind om in mijn pen (/toetsenbord) te kruipen. Ik weet nu al zeker dat ik niet alles zal gedaan hebben dat ik wil doen. Mijn verblijf hier zal echt te kort zijn !! Suriname is gewoon echt een geweldig land waar heel veel te beleven valt ! Ik gebruik al mijn zintuigen voor de volle 100%, de hele dag lang, maar dat is nog niet voldoende om alles te ervaren ! Hmmm …

Ik heb het natuurlijk ook druk met mijn stage. Die is intussen al goed op gang gekomen en ik maak wel goeie vorderingen denk ik. Wat wel ambetant is, is dat alles moet worden aangevraagd. In principe zou ik mij om de haverklap moeten wenden tot dhr. Lemmert, Districtssecretaris Buitendienst. Maar een afspraak met hem strikken is moeilijk, een effectief gesprek aanknopen zo mogelijk nog moeilijker ! Als ik effectief voor ieder detail zijn toestemming zou vragen dan zat ik nu nog nergens met mijn werk denk ik, dus ik vraag geen toestemming :D ! Haha !! Ik ben wel van plan om hem binnenkort nog eens op de hoogte te brengen van mijn werk … Ben benieuwd naar zijn reactie ! Een ander obstakel bij het uitvoeren van mijn stageopdracht is dat ik hier niet kan printen … Ik ben namelijk gewend van alles uit te printen, ik kan niet goed lezen van het scherm. Nouja, we roeien met de riemen die we hebben eh ;).

Ik vind het wel nog fijn om op het districtscommissariaat rond te lopen. De meeste Surinamers zijn namelijk erg sociaal en goedlachs ! Afgelopen vrijdag (06/05) was ik bijvoorbeeld op bezoek bij de bestuursdienst van ressort Zuid en ik kreeg er een roos voor Moederdag :D, namens de Districtscommissaris van Para. Ik heb nochtans direct uitgelegd dat ik helemaal nog geen kinderen heb, maar dat was niet erg. Daarna volgde een hilarisch schouwspel van dhr. Pique, bestuursopzichter. Hij vindt het namelijk absoluut niet kunnen dat de mannen niets krijgen op vaderdag. GENDER ! Haha ! Hij was trouwens blij mij een stuk gelukkiger te zien dan de vrijdag ervoor. Toen maakten we voor het eerst kennis maar dat was slechts enkele uren na mijn ontmoeting met de grond …

Aja, ‘sibibusi’ is trouwens Surinaams voor ‘kort en hevige regenbui’. De letter;kijke vertaling is eigenlijk ‘het bos wordt schoon geveegd’. De korte regentijd is hier intussen begonnen dus ik zie wel wat regen vallen tegenwoordig. Maar volgens de plaatselijke bevolking is het toch niet zoals het zou moeten zijn. Het klimaat is in de war … De opwarming van de aarde … Gelukkig staat regen hier niet gelijk aan koude ! Het geeft je absoluut geen reden om een trui aan te trekken, het enige wat je moet doen is onderdak zoeken. En de regenbuien duren meestal echt niet lang. Wel jammer dat de wolken dan wat blijven hangen, waardoor het zonnetje dus geen kans krijgt … Zo’n regenbui is wel nog indrukwekkend om te zien maar ik heb het er nu wel mee gehad. Geef mij maar terug de zon J.

Vorige week zondag (01/05) ben ik naar het Indo Latinofestival geweest in Paramaribo. Het werd een heel gezellige avond met leuke animatie. Ik heb er trouwens henna laten zetten voor €2 (zie foto’s). Haha ! Het was een batje ; in Bellewaerde betaal je er meer voor hoor ! Ik had op het Indo Latinofestival ook afgesproken met Jorn, een andere stagiair uit Gent die ik had leren kennen op een informatiedag. Ik had een pakketje mee vanuit België voor hem dat hij nodig had voor zijn stageopdracht. Die avond heb ik trouwens gemerkt hoeveel stagiaires uit België hier in Suriname stage lopen ! Maar natuurlijk wel bijna allemaal in Paramaribo, ik zal dus nooit de kans krijgen om ze allemaal te leren kennen. Spijtig … Maar telkens wanneer ik naar Paramaribo ga leer ik er wel nieuwe kennen, dus dat is wel fijn ! Het feit dat ik niet in Paramaribo verblijf heeft zo zijn voor- en nadelen. Ik vind het best wel fijn dat ik hier in een rustige omgeving verblijf, in de natuur. Zo elke dag wakker worden in de drukte van de stad lijkt mij ook maar niets … Maar het is natuurlijk wel jammer dat Paramaribo zo ver af is. Ik zou gerust meer avonden daar willen doorbrengen, nog iets gaan drinken ofzo. Maar er rijden slechts bussen tot 20u en dus zou ik altijd de taxi moeten nemen ; een dure affaire. Het is trouwens sowieso een uur rijden, wat wel lang is vind ik …

Mijn wonden zijn goed aan het genezen denk ik, dankzij het wondermiddel propolis ! Ik ben die meneer Dover echt dankbaar ! Hij komt trouwens geregeld eens checken hoe het met mij gaat. De volgende keer zou hij zijn scalpel meebrengen om de wonde nog eens te laten bloeden. Dat zou beter zijn … Aiaiai, maar ik zie dat niet echt zitten ! Telkens wanneer hij hier is vertelt hij straffe verhalen en leuke weetjes. Zo weet ik nu ook dat ik die propolis ook moet drinken als ik een voedselvergiftiging zou oplopen. En als ik in het binnenland van rivierwater drink, dan moet ik een half papajablad eten om diarree en braken te voorkomen. Heel nuttig om te weten want er zijn wel wat reizen gepland naar het binnenland, als Lien hier is.

Heb je trouwens gezien dat ik nieuwe foto’s online heb gezet ? Er zitten daar foto’s bij van een ‘boomkip’ (lees : leguaan). Astrando, één van de kleinkinderen, had die in de achtertuin gevangen. Deze dieren leven in bomen en komen naar beneden om de jonge plantjes op te eten. En aangezien John heel wat groenten heeft staan in de achtertuin is dit dus een ongewenste gast. Hij doet ze dood. Ik heb er eens aangekomen en ze voelen totaal niet slijmerig of schubbig aan, het is in principe nog een zacht beest. Ze bijten ook niet. Het enige waarvoor je moet uitkijken is hun staart, als ze daarmee meppen kan het nogal hard aankomen. De boomkip die je ziet op de foto is uiteindelijk smakelijk opgegeten. Maar niet door mij hoor ! Het schijnt dat het naar kip smaakt …

Hmmm … Dit blogbericht lijkt me wel lang genoeg … Tot de volgende !!

X

Huur eens een brommer … En val er dan mee !

Het brommeravontuur startte op woensdag 20 april, 1 dag na mijn aankomst. Ik had afgesproken met de huurfirma in Paramaribo dat ik dan de brommer zou komen ophalen. Daar aangekomen moesten we echter vaststellen dat de tent gesloten was. Ik belde de firma op en stelde vast dat de eerstvolgende dag dat ik de brommer zou kunnen komen oppikken pas dinsdag was. Goede Vrijdag en Paasmaandag zijn hier namelijk officiële feestdagen, men was dan dus gesloten. Pech gehad …

Gelukkig waren Marit en Silke bereid om dinsdag nog eens af te zakken naar Paramaribo voor mijn brommer. Zij zouden namelijk met de brommer naar huis rijden omdat het toch wel zo’n 35km ver is en ik heb nog geen rijervaring, waardoor zelf rijden niet echt een goed plan leek. Wat een geluk ; niet gesloten ! Maar denk maar niet dat de miserie dan voorbij is …

De brommer die ze voor mij aan de kant hadden gezet was duidelijk veel te groot ; het ding zou met mij rond rijden in plaats van omgekeerd ! Ik probeerde er dus voor te zorgen dat ik een andere brommer kreeg. Buiten had ik er eentje zien staan die wel mijn formaat was. Het probleem was echter dat die brommer niet in orde was, er was heel wat stuk aan. Na veel onderhandelen en dankzij de ervaring die Marit en Silke reeds hadden met het Surinaams zaken doen lukte het wel om het kleine zwarte brommertje te huren. Maar omdat het dus nog niet in orde was kon ik het wel die dag nog niet meenemen. Het voorstel was dat Marit en Silke met de grotere brommer, die ze zogezegd speciaal voor mij helemaal in orde hadden gezet, naar huis zouden rijden en dat Elvis van Suriwheels (de technieker) dan de volgende dag met het kleinere brommertje tot in de Meursweg zou komen. Dan kon hij terug naar huis met de grotere brommer. Dit leek een goede deal dus we gingen akkoord.

Toen bleek echter dat die grote brommer blijkbaar toch nog niet helemaal in orde was ; Elvis heeft er zeker nog een uur aan zitten sleutelen. Een ander probleem kwam boven toen ik een helm moest gaan passen. Ze waren namelijk allemaal kilometers te groot, waardoor het dragen van een helm alleen maar gevaarlijker wordt. Er was blijkbaar echt geen kleinere helm beschikbaar waardoor ik verplicht was om een ‘potje’ (zo’n klein helmpje) te gaan kopen. Zo gezegd zo gedaan. Achterop bij Elvis op de brommer, om een potje van 20 SRD.

Dan was het dus uiteindelijk ‘in orde’ en konden we terug naar huis gaan. Ik ging normaal met de bus terugkeren maar blijkbaar ging ik daar nog een heel eind over doen. Elvis stelde me toen voor om me op zijn brommer naar huis te brengen, helemaal tot in de Meursweg. Zo’n voorstel sla ik natuurlijk niet af ! Geen getjool met de bus ; geweldig ! Ik had me al dood geergerd aan het hele brommer gedoe, van het feit dat ze geen afspraken nakomen tot het feit dat ze ook niet weten wat snel werken is. Zo bijvoorbeeld kregen ze tijdens onze bespreken te horen dat Wesje en Turbo waren verongelukt. Dat waren blijkbaar echte BS’ers (Bekende Surinamers). Wesje was een standupcomedian en Turbo was een danser. Dit was natuurlijk schokkend nieuws waarover heen en weer moest worden gebeld. En wij maar wachten … Maar met zijn voorstel om mij naar huis te brengen toonde Elvis zich toch van zijn sympathiekste kant. Ik kon het wel appreciëren.

Thuis aangekomen heb ik natuurlijk eens getest hoe het is om met een brommer te rijden. Conclusie : moeilijk ! Mijn testrit was dan ook met de te grote brommer, dus het was hopen dat het beter zou gaan met het kleiner exemplaar …

Elvis had dus beloofd om de kleine brommer helemaal in orde te brengen en er zo spoedig mogelijk mee tot in de Meursweg te komen. Toen hij de brommer kwam brengen bleek echter dat de brommer helemaal nog niet volledig was vermaakt. Het grootste mankement was dat de pinkers niet werkten. Als ik dat zelf niet had opgemerkt dan had hij dat zeker niet gemeld. Het is echter heel erg gevaarlijk om zonder pinkers rond te rijden dus ik eiste dat hij ze zou vermaken. Hij beloofde hiervoor de volgende dag terug te komen. Als hij terug ging vertrekken vroeg hij eerst nog een vergoeding voor zijn trip naar de Meursweg, maar dat heb ik geweigerd. Het hoort namelijk bij de service en ik wachtte al bijna een week langer dan afgesproken op mijn brommer. Intussen heb ik wel geleerd van Marit en Silke dat je hier wat op je strepen moet staan. Uiteindelijk zei hij : “Maak je niet druk, ik betaal wel voor je.” Het was hem geraden !

Er was dus beloofd dat hij de volgende dag ging langskomen om de pinkers te maken, maar zowel woensdag als donderdag was er geen Elvis te bespeuren … Ik heb hem verschillende keren opgebeld maar ofwel nam hij niet op, of hij gaf het uitvlucht dat hij een vervoerprobleem had. Pfft …

En toen kwam vrijdag … Vreselijke vrijdag … Die ochtend heb ik namelijk een spectaculaire val gemaakt met mijn brommer, toen ik 50km/u reed langs een drukke weg. Hoe ? Heel dom ! Ik ben gewoon van de weg geraakt, in het gras, en ben de controle over mijn stuur verloren. Je kunt niet geloven hoe kwaad ik was/ben op mezelf ! Toen ik aan het vallen was dacht ik echt : “Oh nee, en nu ? Mij gewoon laten gaan zeker …”

Toen ik eenmaal tot stilstand kwam tegen de grond was het eerste dat ik zag dat er een enorme put in mijn enkel zat. Ik heb me toen maar in een gigantische huilbui gestort. Wat moest ik anders doen ? Mijn kleren waren kapot, ik bloedde op tal van plaatsen (enkels, knieën, elleboog, schouder), ik zat volledig onder het stof en tot overmaat van ramp moest ik ook nog eens vaststellen dat mijn brommer kapot was. De batterij lag eruit en mijn lamp was afgebroken.  Ik wist even echt niet wat ik moest doen maar besloot uiteindelijk om Natascha (mijn stagebegeleidster) te bellen. Ze reageerde heel bezorgd en zou direct naar me toe komen. Omdat ze echter ver woont zou dat zeker wel nog 45min duren. Een man die langsreed op zijn brommer stopte om mij te helpen. Hij probeerde om de batterij terug op een deftige manier aan te sluiten aan de brommer, zodat hij terug kon starten, maar tevergeefs. Ik heb de brommer dan maar achtergelaten en de man bracht me naar de dichtstbijzijnde polikliniek, in Bernarddorp.

Er zaten heel veel mensen te wachten om langs te gaan bij de dokter, maar toen ze mij zagen toekomen riepen de verpleegsters me onmiddellijk binnen. Ze maakten mijn wonden schoon met zuurstofwater, dat brandde enorm ! Maar wat moet dat moet … Gelukkig waren het hele vriendelijke verpleegster, hoewel ik niet steeds de indruk had dat ze wisten wat ze deden. Zo was ik niet van mening dat al mijn wonden goed waren schoongemaakt … Ook de dokter was een vriendelijke man, maar hij deed niet veel. Hij schreef me antibiotica, zalf voor op mijn wonden en pijnstillers voor en zei me dat ik maandag terug moet op controle.

Toen ik naar de apotheker ging ontmoette ik buiten Natascha. Ik was heel blij haar te zien en ze troostte mij. Ze trakteerde me ook op een bakabana, en dit kon ik wel gebruiken. Ze zorgde er ook voor dat mijn werkdag toch niet helemaal in het water viel. Ik had die dag gepland om 2 bestuursdiensten te gaan ondervragen, en Natascha heeft me naar beide plaatsen gebracht. Dankzij haar geraakte ik toch niet zo achterop met mijn werk. Want zoals zij die mij kennen wel weten ; ik heb er grote problemen mee wanneer mijn planning in de war geraakt. Hoewel ik de indruk heb dat ik dit hier al wat beter heb leren relativeren, en ik hoop dat het nog zal verbeteren. Het zou de druk op mezelf en op mijn omgeving in ieder geval wat doen afnemen, want ik weet dat dit nu niet echt snor zit. Ook Natascha probeert me continu duidelijk te maken dat het leven niet te plannen is, en ik probeer om hier ook echt aan te werken. Omwille van het feit dat ik nu beperkt mobiel ben moet ik mij nu in ieder geval flexibeler opstellen, de eerste grote les …

Toen ik klaar was met mijn werk voor mijn stageopdracht belden Silke en Marit mij bezorgd op en kwamen ze mij samen met John oppikken. Ze steunden me heel erg en het werd mij nogmaals duidelijk welk geluk ik heb met mijn 2 huisgenotes. Had ik nu alleen in een huis gewoond, dan liep ik de muren op. Maar zij helpen mij continu en stellen mij op mijn gemak. Ik ben hen echt heel dankbaar en weet niet goed wat ik kan terug doen voor hen … Alle voorstellen zijn welkom ! Ze hebben bijvoorbeeld ook de moeite gedaan om naar mijn brommer te gaan om de verzekeringspapieren op te halen, terwijl ze zelf dringende afspraken hadden voor hun stageopdracht. Het was dus voor ons alle 3 een hele zware dag …

MAAR we mogen het hoofd niet laten hangen (dat zegt men me hier toch de hele tijd). Positief blijven : ik heb niets gebroken en mijn laptop die in mijn rugzak zat is niet kapot (enkel 1 hoekje is wat geschaafd). Het is wel spijtig dat mijn fake Turkey-style Ray-ban zonnebril kapot is … Ook al heeft hij maar €5 gekost, hij had toch een belangrijke waarde voor me …

Het gevolg van mijn val was natuurlijk wel dat Elvis terug in de picture kwam. Diezelfde dag nog kwam hij langs om mijn brommer te herstellen. Maar denk nu niet dat alles vlot ging ; er waren discussies omtrent de verzekering. Omdat ik geen politierapport heb komt de verzekering namelijk niet tussen, dus ik moet de herstelkosten zelf betalen. Gelukkig kost het maar zo’n 75 SRD, dat is nog geen €20. De brommer staat hier nu dus terug in de Meursweg, maar met een afgebroken licht en een slecht werkende batterij. Elvis had beloofd om gisteren (zaterdag) langs te komen met een nieuwe batterij, maar zoals mij al niet meer verbaasd heb ik geen Elvis gezien. Er zit niets anders op dan hem maandag nog maar wat te stalken via telefoontjes. In ieder geval krijg ik normaal rond 5 mei een nieuwe brommer, die wel helemaal in orde zou moeten zijn. Ik ben benieuwd … Ik vrees dat de brommermiserie nog niet ten einde is, en dat ze  nog zal verder duren tot zo ongeveer rond 12 juni …

Vrijdag was het ook de verjaardag van John. Die avond was er dus een ‘zitje’ voor vrienden en familie. En daar heb ik tot mijn grote geluk meneer Dover leren kennen. Hij is een soort geneesheer die zich toespitst op de Shiatsu, de Chinese geneeskunde. Hij vertelde zotte verhalen en heeft ook enkele dingen gedemonstreerd. Je gelooft het niet als je het niet meemaakt. Silke, Marit en mezelf hebben bijvoorbeeld alle 3 last van onze nek en schouders (stress). Hij heeft ons gemasseerd en bij mij heeft het in ieder geval geholpen. Hij heeft ons ook getoond welke punten op het lichaam we moeten masseren om bepaalde organen of gewrichten te verzorgen. Aan de hand van het observeren van onze voeten heeft hij ook ons karakter geanalyseerd, dat was wel nog grappig maar ook interessant. Bij mij kwam hij tot de conclusie dat ik half diplomatisch ben en ook bijna een ‘luller’ (een flapuit, iemand die nooit zwijgt). Maar BIJNA eh, niet helemaal J. Hij was echt boeiend en hij kon ons zoveel vertellen en bijleren ! Met hem zou ik echt lange gesprekken kunnen hebben !

De grootste dienst die hij me die avond echter heeft bewezen was me het product propolis leren kennen. Dit is een soort ontsmettingsmiddel op basis van bijenwas, en die bestaat uit 95% alcohol. Ik moet het 3x/dag op mijn wonden doen en ook 3x/dag 20 druppels ervan drinken. Maar zoals ik al zei ; 95% alcohol … DAT PIEKT ! Van zodra het product op de wonde is moet er dan ook stevig op geblazen worden, zodat het droogt en verdooft. Hieromtrent moet ik Silke en Marit nogmaals heel erg dankbaar zijn, dat zij het zien zitten om dit toch wel onaangename werkje te doen. Zelf blazen is namelijk nogal moeilijk, omdat ik er niet goed bij kan.

Toen de propolis voor de eerste keer in mijn put in mijn enkel werd gedaan dan gebeurde er echt iets heel vies ; al het vuil die nog in de wonde zat spoot er quasi uit. Echt kiezig om te zien ! Maar dat bevestigde ook mijn voorgevoel dat de wonde niet goed was schoongemaakt door de verpleegster. Had ik dus geen propolis gebruikt en even (keihard) op mijn tanden gebeten, dan zat ik nu misschien wel enkele serieuze ontstekingen. Wat ben ik John dankbaar dat hij net toen jarig was !!

Dankzij dit ‘wondermiddel’ en de goede zorgen van Marit en Silke heb ik de indruk dat mijn wonden snel genezen. Ik hoop dat ik dus snel terug de oude wordt en iets kan terug doen voor hen … Maar nu ga ik afsluiten want dit is wel al een heel lang blogbericht, en ik vrees er al voor dat velen zullen afhaken J. Nuja, kwou jullie in ieder geval op de hoogte brengen van mijn accidentje …

Tot binnenkort !

Revaliderende groetjes,

Evi