Trouwe lezers,
Ik wil jullie bedanken om de afgelopen weken mijn Surinaamse avonturen te volgen via deze blog. Mijn excuses dat de laatste 3 weken een update uit bleef, maar met het bezoek van mijn zus had ik het nogal druk en daarna was het de volle 100% gaan voor mijn stageopdracht ! Die moest dan in 1 week afgewerkt worden, en dat was wel een kleine reis tegen de tijd. Bovendien wou ik ook voldoende de tijd nemen om afscheid te nemen van Suriname en iedereen die ik er leerde kennen. Zo bijvoorbeeld ging ik de zaterdagavond eten met Liene, Fre en Dwight ! 3 mensen die ik er leerde kennen en die toch wel redelijk snel vrienden werden. Liene en Fre hoop ik zeker nog terug te zien in Belgie, en hopelijk komt Dwight ook ooit eens langs ! In ieder geval heb ik nog contact met hem hoor ; daarnet waren we nog aan het bellen ;).
Sinds maandag ben ik dus terug veilig en wel in Belgie. Ik had een goeie vlucht ; zzzzzzzzzzzzzzzzz ;). Voor wie extra verhalen wil horen, foto's wilt zien, etc. ; bel/sms/mail/fb/... me en dan spreken we es af !
Ik had in ieder geval een fantastische tijd in Suriname, een unieke ervaring en avonturen om nooit meer te vergeten ! Nu op naar de volgende grote trip ; Alabama !!
Liefs,
Evi
zondag 19 juni 2011
dinsdag 17 mei 2011
FUN FUN FUN
De titel omschrijft echt perfect de laatste week in al haar facetten ! Het is gewoon te veel om alles hier neer te schrijven, dus ik probeer de meest memorabele activiteiten en momenten te beschrijven. Voor een meer uitgebreid verslag moeten jullie wachten tot wanneer ik in België ben en mij dan eens vriendelijk uitnodigen voor een terrasje ofzo :p. Dan vertel ik al mijn wilde verhalen met veel plezier in geuren en kleuren !
Ik waarschuw jullie trouwens nu al dat dit waarschijnlijk het laatste blogbericht zal zijn in lange tijd. Aanstaande vrijdag landt mijn lieve zus Lien namelijk hier op Surinaamse bodem en dan hebben we een PROPVOL programma ! Het wordt druk, maar super leuk ! Maar dit wilt natuurlijk ook zeggen dat er geen tijd zal zijn voor internet .. Mijn excuses. En als ze dan terug vertrokken is dan zal al mijn tijd worden gebruikt voor het afwerken van mijn stageopdracht. Dat is ten slotte de hele reden waarvoor ik hier ben en het moet echt in orde zijn !
Maar wat stond er nu op het programma de afgelopen dagen ? Woensdag 11 mei was het de verjaardag van Fre en Liene en ik konden het niet laten om voor hem een soort verrassingsfeestje te organiseren. Hij wist natuurlijk wel dat hij verwacht werd maar hij wist niet wat we voor hem in petto hadden. We hadden een hele reeks opdrachtjes bedacht (jaja ; de chiro is nooit ver weg eh bij mij !). Op de onderkant van bekertjes gevuld met Parbobier hadden we cijfertjes geschreven, die overeen kwamen met een bepaalde opdracht. Het concept was dus in principe simpel : bier drinken en opdrachten uitvoeren. Maar we hebben zo gelachen ! Een greep uit de opdrachtjes : hij moest een glas leegdrinken terwijl hij op zijn handen stond, hij moest een winty krijgen (een soort trance die men hier krijgt op bepaalde feestjes), een pak droge koeken in zijn mond steken en proberen te fluiten (had kots als gevolg), een toertje rond de blok lopen al zingend ‘ik heb een tuintje in mijn hart …’ (Surinaamse hit), een foto waarop hij gekust wordt door 2 vrouwen, etc. Het was hilarisch !
Het was trouwens ook een avond boordevol lekkers ! Fre had zelf voorgesteld om lasagne voor ons te maken en verzekerde ons dat ze overheerlijk was. En gelijk had hij ! Ik kreeg er maar niet genoeg van ! Liene en ik hadden dan voor de dessert gezorgd : fruitsla met ijs en chocoladesaus ! De chocoladesaus trok wel meer op chocoladepudding maar het smaakte in ieder geval super goed ! Korte samenvatting : het was echt een fijne avond en zeker voor herhaling vatbaar !
Het volgende leuke feestje volgde vrijdag al. We vierden toen nogmaals de verjaardag van Fre, maar deze keer in de stad samen met nog andere Leuvense stagiaires. Zij konden er woensdag niet bij zijn omdat ze op reis waren naar Curaçao. Het feestje was in principe ook ter gelegenheid van het afscheid van de meisjes, zij vertrokken zaterdag namelijk terug richting België. Dit keer stond een BBQ op het programma bij kennissen van Fre.
Om 17u had ik afgesproken met Liene om samen de bus te nemen naar de stad. Eerst wel nog even naar de winkel om wat inkopen te doen ; wij waren verantwoordelijk voor de pasta- en aardappelsalades. En zonder te overdrijven moet ik zeggen dat we daar behoorlijk goed in geslaagd zijn (vooral Liene kan goed koken). Daarnaast werd nog gezorgd voor groentjes en kip op de BBQ. Omdat de BBQ wat traag ging zijn we maar begonnen met het dessert : taart/cake voor Fre zijn verjaardag (het kan ook zijn dat dit een Surinaamse gewoonte is, ik ben er nog niet helemaal uit) ! We zongen allemaal samen voor hem van happy birthday en hij mocht de kaarsjes uitblazen ! Hihi J. De BBQ duurde tot rond 1u en daarna trokken we nog richting ‘Shakers’, een danscafe. Daar ging het feest nog door tot 5u ! We bleven overnachten in het huis van de meisjes in de stad. Dat was daar echt super leuk ! Zo had ik ook wel willen logeren .. Maar het groen en de rust ontbreekt daar wel .. Om 9u moest ik terug uit bed om de bus te halen richting Para ; er stond namelijk schoolwerk op het programma ! Maar ik had het er voor over, het was echt een geslaagde avond/nacht.
Afgelopen zondag deed haar naam alle eer aan : ZONdag ! Liene, Fre en ik zijn samen de hele dag naar colakreek geweest (een soort vakantieressort ; googelen die handel). Om 8u30 kwam Dwight (een man die ik hier leerde kennen die ik intussen wel een vriend kan noemen – hij doet echt veel voor me !) mij oppikken, en daarna gingen we om Fre en Liene. Voor we dan richting colakreek reden gingen we eerst nog even langs de markt om nog wat eten. Dwight had wel al een zak vol lekkers gekocht voor ons : bananenchips, rijsthapjes en verloren pinda’s. Liene en ik hadden zaterdag in de stad ook al langs bakkerij Hollandia geweest om lekker brood, fruittaart en cake. Maar van de markt hadden we nog fruit nodig : ananas, papaja en bananen. Dwight kocht voor ons ook nog markoesa’s, een soort passievrucht, en rundsate’s (een beetje vreemd ’s ochtends maar Surinamers eten op ieder moment van de dag gelijk wat). In ieder geval eten genoeg dus !
Na de markt vertrokken we richting colakreek met de pick-up. Alsof hij al niet genoeg gedaan had trakteerde Dwight ook nog eens onze inkom en daarna weigerde hij de hele dag om bij ons te zitten. Hij wou ons niet storen. Als uitvlucht zei hij dat hij niet te veel in de zon wou zitten .. Na lang zagen overtuigden we hem toch om wat bij ons te komen zitten en we trakteerden hem op cake J (dat is wel het minste wat we kunnen doen voor hem). Na aankomst was de eerste taak natuurlijk het fruit snijden en fruitsla maken ; mmmmmmmm ! Daarna hebben we de hele dag in de zon gelegen, gebabbeld, gegeten, gelezen, gezwommen, … Nou eigenlijk heb ik niet echt gezwommen ; mijn voet mag niet in het water met die wonde. Ik deed meer aan rugje/kopje baden :D (zie foto’s voor visuele voorstelling). Maar we hebben dus echt de hele dag gerelaxed ! Het was zalig ! Het oorspronkelijk plan was om kort na de middag naar huis te vertrekken om nog wat schoolwerk te doen, maar dat is mislukt. We hadden het gewoon te veel naar onze zin !Rond 17u vertrokken we dan toch terug naar huis, Liene en ik in de laadbak van de pick-up. Achteraf hoorden we dat dit blijkbaar verboden is .. Oeps !
’s Avonds stond dan nog een Surinaamse dansles op het programma (chauffeur Dwight was opnieuw van dienst) ! Ik leerde een beetje fogo, salsa en merengue ! Liene was echt de ster op de dansvloer ! Ik klungelde maar wat J heb niet echt veel danstalent eh .. Maar ik vond het wel leuk ! Na de dansles bracht Dwight ons terug veilig thuis ..
Dwight is echt een sjieke vent ! Ik leerde hem kennen tijdens het lopen. Hij reed me iedere ochtend voorbij en het begon met zwaaien. Daarna bood hij mij water aan en babbelde hij even tegen mij (dan blijft hij gewoon naast mij rijden, foert dat er auto’s achter komen ! haha !). Hij vroeg telkens om mijn gsmnummer en ik weigerde iedere keer, maar na de zoveelste keer vond ik dat ik het er toch moest op wagen. En ik heb er nog geen moment spijt van gehad ! Hij heeft echt al veel voor me gedaan ! Niet alleen die dag naar colakreek hoor, hij heeft me ook al uit de nood geholpen toen mijn brommer het nog maar eens niet deed en ik afspraken hadden waarop ik aanwezig moest zijn. Dan komt hij mij halen en voert hij mij rond, zot toch ?! En hij is echt leuk om tegen te praten, je mag niet denken dat ik puur en alleen van hem profiteer. Ik ben trouwens diep aan het nadenken hoe ik hem kan bedanken .. Tips zijn welkom !
Maar ik ga nu afsluiten, tijd om te slapen ; morgen een drukke werkdag voor de boeg. En voor de liefhebbers ; ik heb ook nog een nieuwe lading foto’s in mijn galerij geplaatst J.
Zoals ik al zei weet ik dus niet wanneer ik nog eens de tijd zal vinden om een blogbericht te posten .. Dus tot hoors ! Nog vele zonnige groetjes !
Liefs,
Evi
dinsdag 10 mei 2011
Paramaribo en het weekend 6, 7, 8 mei
Ik heb echt een heel erg leuk weekend achter de rug ! Eigenlijk startte dat weekend afgelopen donderdag (05/05) al. Ik ben toen de hele dag naar Paramaribo geweest. Het begon dus met een busrit van 1u. Maar dat vind ik niet erg. Ik zit namelijk graag op de bus ; de omgeving en de mensen spotten ! Hihi J. Geweldig toch ? Ik heb echt de toerist uitgehangen met mijn camera, tot op het genante af ;). Heb echt massa’s foto’s genomen en in Paramaribo zelf was ik ook totaal niet verlegen om een wildvreemde aan te spreken om van mij een foto te nemen.
Maar we zitten nog op de bus eh … Ik moest de bus in de omgekeerde richting nemen, want als ik pas zou opstappen nadat hij gedraaid was op de eindplaats dan zou ik geen plaats meer hebben. Zo gezegd zo gedaan. En ik was duidelijk niet de enige met dat idee ! Zo zat er bijvoorbeeld een vrouw op de bus die dan plots afstapte aan de winkel en riep dat ze wel terug zou opstappen als de bus was gekeerd. Die vrouw liet gewoon haar handtas enzo liggen op haar plaats, ze was er gerust in. Dat is toch zot ? In België moet je dat niet proberen hoor ! Hier wordt ook gewoon het geld om de buschauffeur doorgegeven van voor naar achter en omgekeerd. Op onze Belgische lijnbussen zou dat geld sowieso ergens tussen begin- en eindpunt verloren gaan, en niemand zou van iets weten ! Op de bus hier was ik jammer genoeg wel getuige van het niet-milieubewustzijn van de gemiddelde Surinamer … Krant uitgelezen ? Venster open en hulpa, naar buiten ! Dit is wel spijtig … Suriname is zo’n mooi lang met zo’n rijke natuur maar als ze hier zo verder doen dan zal hierin snel verandering komen vrees ik.
Eenmaal aangekomen in Paramaribo was mijn eerste opdracht naar de vreemdelingenpolitie gaan. Ik had mij mentaal voorbereid op ellenlange wachttijden maar tot mijn grote verwondering (en opluchting !) was ik daar binnen de 15 minuten terug buiten ! Indrukwekkend !
Daarna startte mijn zoektocht naar de organisaties die binnenlandse reizen organiseren. Ik ben namelijk van plan om toch wel ook het land te bezichtigen, samen met Lien. Maar de goedkoopste formule moest worden gezocht en dat vergt tijd en moeite. In principe vond ik vrij vlot de weg overal en door het ronddolen heb ik ook wat de buitenwijken van Paramaribo leren kennen. Het is vreemd te zien hoe betrekkelijk luxueuze woningen zomaar naast vervallen krotten staan !
Na mezelf zo optimaal mogelijk te hebben geïnformeerd maakte ik mijn keuze en heb ik alle reizen geboekt ! Jippie !! Ik verlang echt enorm om naar het binnenland te gaan, het schijnt fantastisch te zijn ! En met Lien erbij wordt dit sowieso een onvergetelijke ervaring !
Maar na al mijn harde werken had ik dus wel een hot chocolate chiller (jaja, hier is zeker sprake van een contradictus interminus) verdiend. Het is dus een combinatie van een warme chocomelk met ijs en slagroom. Suuuuuuuuuuuuuuuper lekker !
De rest van de middag heb ik dan gevuld met shoppen en het verkennen van het centrum van Paramaribo. Ik heb enkele hele leuke plekjes ontdekt ! Zo is de Waterkant bijvoorbeeld super mooi ! Maar als ik zo aan het rondwandelen was merkte ik wel dat vele mensen vreemd staarden naar mijn wonden. Verschillenden hebben gevraagd of het wel ging met me en de meeste verschieten toch aardig als ik zeg dat ik mijn brommer gevallen ben. Hehe ! Maja, dan zeggen we ‘niet trunten eh’, en we doen voort.
Tegen 18u30 ging ik dan naar de Zus & Zo, waar Marit en Silke op me zaten te wachten. De Zus & Zo is echt een mega gezellige bar/restaurant waar heel veel stagiaires komen. Ik heb hen er getrakteerd op een etentje, in ruil voor alles wat zij al hadden gedaan voor mij. Ik heb spaghetti met scampi’s gegeten ; mmmmmmmmm ! Het was die avond ook filmavond dus keken we gezellig mee naar de film ‘500 days of summer’. Het werd een aangename avond … Voor herhaling vatbaar !
Op vrijdag (06/05) moest ik natuurlijk wel gaan werken, maar ik vind dat helemaal niet erg. ’s Avonds werd ik uitgenodigd door Liene (een Leuvense studenten die hier ook haar stage in Para doet) om mee te gaan naar een miniplaybackshow in Bernardorp. Ik had eigenlijk gepland om nog heel veel schoolwerk te doen die avond maar het aanbod was te aantrekkelijk dus ben ik meegegaan. Van die beslissing heb ik geen seconde spijt gehad ! Het werd echt een super leuke avond !! Het playbacken zelf stelde wel niet zo veel voor, het was eerder grappig om te zien. De deelneemsters waren maximum 13 jaar oud, maar ze leken zeker 16 ! En zeker als zo begonnen te dansen !! Man man, dat zou ik niet gemogen hebben hoor van mijn papa op die leeftijd. Voor de playbackshow begon moesten te trouwens eerst allemaal recht staan om het Surinaams volkslied te zingen, en iedereen kon het ! Ik zou dit wel eens willen testen in België … (is er trouwens nog een België ?)
Ik heb er trouwens opnieuw een cadeau gekregen voor Moederdag (zie ik er echt uit alsof ik al een kind heb ?). Deze keer was het een product tegen haaruitval ! Ik moet toegeven, het is toepasselijk … Ik ga het wel niet gebruiken, straks heb ik geen haar meer :D.
Na de playbackshow volgde er een heuse plaatselijke fuif. Ik heb er gepraat met een hoop jongens dat ik niet kende, en heb er ook mee moeten dansen. Jaja, ik en dansen … Oei oei ! En ze dansen hier zo vreemd ; ze hebben nogal de neiging om hun edele delen tegen je aan te drukken. Persoonlijk vind ik dat wat vies en dan maakte ik mij snel uit de voeten. Ik heb ook wel de inheemse dans gedanst, die was gelukkig heel erg simpel. Het houdt niet veel meer in dan een hand geven aan elkaar en wat ritmisch vooruit en achteruit stappen, en ook zo wat je bovenlichaam naar voor en naar achter en bewegen. Dat kan ik nog net :D. Ik heb in ieder geval geweldig genoten van die avond en ik kon het heel goed vinden met Liene ! We hebben echt de hele avond gepraat en ik heb me geen moment verveeld ! Jammer genoeg waren mijn wonden wel de spelbreker ; mijn voet begon gigantisch te zwellen waardoor ik verplicht was om rond 2u huiswaarts te keren …
Zaterdag heb ik dan eerst over dag terug wat schoolwerk gedaan en om 15u nam ik de bus richting Paramaribo. Daar zou meneer Otto Dunker me namelijk komen oppikken. Otto is een kennis van tante Stella en hij woont ergens in een buitenwijk van Paramaribo, samen met zijn Braziliaanse vrouw Rose en zoontje baby Otto. Ik had echt een super gezellige avond ! We hebben gezellig samen bami en nasi gegeten en vertelt over België, Suriname en Brazilië. En natuurlijk eiste baby Otto ook de nodige aandacht. Zo’n schattig ventje dat het is ! Maar het is ook wel een deugniet en hij staat heel graag in de belangstelling. Maar ik heb ten volle genoten van de huiselijke sfeer en hun gastvriendelijkheid ! Het zijn echt super lieve mensen en ze wonen trouwens ook in een fantastisch mooi huis ! Ik heb er ook van de heerlijke papaja en bananenbrood geproefd ... Mmmmmmmmmm !!! Ik hoop zeker nog eens langs te kunnen gaan om de buurt te verkennen (het is nogal een chique buurt waarin ze wonen) en om Braziliaans te leren koken.
Sibibusi en een boomkip
Het is al weer een eindje geleden dat ik nog eens een berichtje postte op mijn blog, hoog tijd om mijn schade in te halen. Maar hier in Suriname valt ook zo veel te beleven dat ik amper de tijd vind om in mijn pen (/toetsenbord) te kruipen. Ik weet nu al zeker dat ik niet alles zal gedaan hebben dat ik wil doen. Mijn verblijf hier zal echt te kort zijn !! Suriname is gewoon echt een geweldig land waar heel veel te beleven valt ! Ik gebruik al mijn zintuigen voor de volle 100%, de hele dag lang, maar dat is nog niet voldoende om alles te ervaren ! Hmmm …
Ik heb het natuurlijk ook druk met mijn stage. Die is intussen al goed op gang gekomen en ik maak wel goeie vorderingen denk ik. Wat wel ambetant is, is dat alles moet worden aangevraagd. In principe zou ik mij om de haverklap moeten wenden tot dhr. Lemmert, Districtssecretaris Buitendienst. Maar een afspraak met hem strikken is moeilijk, een effectief gesprek aanknopen zo mogelijk nog moeilijker ! Als ik effectief voor ieder detail zijn toestemming zou vragen dan zat ik nu nog nergens met mijn werk denk ik, dus ik vraag geen toestemming :D ! Haha !! Ik ben wel van plan om hem binnenkort nog eens op de hoogte te brengen van mijn werk … Ben benieuwd naar zijn reactie ! Een ander obstakel bij het uitvoeren van mijn stageopdracht is dat ik hier niet kan printen … Ik ben namelijk gewend van alles uit te printen, ik kan niet goed lezen van het scherm. Nouja, we roeien met de riemen die we hebben eh ;).
Ik vind het wel nog fijn om op het districtscommissariaat rond te lopen. De meeste Surinamers zijn namelijk erg sociaal en goedlachs ! Afgelopen vrijdag (06/05) was ik bijvoorbeeld op bezoek bij de bestuursdienst van ressort Zuid en ik kreeg er een roos voor Moederdag :D, namens de Districtscommissaris van Para. Ik heb nochtans direct uitgelegd dat ik helemaal nog geen kinderen heb, maar dat was niet erg. Daarna volgde een hilarisch schouwspel van dhr. Pique, bestuursopzichter. Hij vindt het namelijk absoluut niet kunnen dat de mannen niets krijgen op vaderdag. GENDER ! Haha ! Hij was trouwens blij mij een stuk gelukkiger te zien dan de vrijdag ervoor. Toen maakten we voor het eerst kennis maar dat was slechts enkele uren na mijn ontmoeting met de grond …
Aja, ‘sibibusi’ is trouwens Surinaams voor ‘kort en hevige regenbui’. De letter;kijke vertaling is eigenlijk ‘het bos wordt schoon geveegd’. De korte regentijd is hier intussen begonnen dus ik zie wel wat regen vallen tegenwoordig. Maar volgens de plaatselijke bevolking is het toch niet zoals het zou moeten zijn. Het klimaat is in de war … De opwarming van de aarde … Gelukkig staat regen hier niet gelijk aan koude ! Het geeft je absoluut geen reden om een trui aan te trekken, het enige wat je moet doen is onderdak zoeken. En de regenbuien duren meestal echt niet lang. Wel jammer dat de wolken dan wat blijven hangen, waardoor het zonnetje dus geen kans krijgt … Zo’n regenbui is wel nog indrukwekkend om te zien maar ik heb het er nu wel mee gehad. Geef mij maar terug de zon J.
Vorige week zondag (01/05) ben ik naar het Indo Latinofestival geweest in Paramaribo. Het werd een heel gezellige avond met leuke animatie. Ik heb er trouwens henna laten zetten voor €2 (zie foto’s). Haha ! Het was een batje ; in Bellewaerde betaal je er meer voor hoor ! Ik had op het Indo Latinofestival ook afgesproken met Jorn, een andere stagiair uit Gent die ik had leren kennen op een informatiedag. Ik had een pakketje mee vanuit België voor hem dat hij nodig had voor zijn stageopdracht. Die avond heb ik trouwens gemerkt hoeveel stagiaires uit België hier in Suriname stage lopen ! Maar natuurlijk wel bijna allemaal in Paramaribo, ik zal dus nooit de kans krijgen om ze allemaal te leren kennen. Spijtig … Maar telkens wanneer ik naar Paramaribo ga leer ik er wel nieuwe kennen, dus dat is wel fijn ! Het feit dat ik niet in Paramaribo verblijf heeft zo zijn voor- en nadelen. Ik vind het best wel fijn dat ik hier in een rustige omgeving verblijf, in de natuur. Zo elke dag wakker worden in de drukte van de stad lijkt mij ook maar niets … Maar het is natuurlijk wel jammer dat Paramaribo zo ver af is. Ik zou gerust meer avonden daar willen doorbrengen, nog iets gaan drinken ofzo. Maar er rijden slechts bussen tot 20u en dus zou ik altijd de taxi moeten nemen ; een dure affaire. Het is trouwens sowieso een uur rijden, wat wel lang is vind ik …
Mijn wonden zijn goed aan het genezen denk ik, dankzij het wondermiddel propolis ! Ik ben die meneer Dover echt dankbaar ! Hij komt trouwens geregeld eens checken hoe het met mij gaat. De volgende keer zou hij zijn scalpel meebrengen om de wonde nog eens te laten bloeden. Dat zou beter zijn … Aiaiai, maar ik zie dat niet echt zitten ! Telkens wanneer hij hier is vertelt hij straffe verhalen en leuke weetjes. Zo weet ik nu ook dat ik die propolis ook moet drinken als ik een voedselvergiftiging zou oplopen. En als ik in het binnenland van rivierwater drink, dan moet ik een half papajablad eten om diarree en braken te voorkomen. Heel nuttig om te weten want er zijn wel wat reizen gepland naar het binnenland, als Lien hier is.
Heb je trouwens gezien dat ik nieuwe foto’s online heb gezet ? Er zitten daar foto’s bij van een ‘boomkip’ (lees : leguaan). Astrando, één van de kleinkinderen, had die in de achtertuin gevangen. Deze dieren leven in bomen en komen naar beneden om de jonge plantjes op te eten. En aangezien John heel wat groenten heeft staan in de achtertuin is dit dus een ongewenste gast. Hij doet ze dood. Ik heb er eens aangekomen en ze voelen totaal niet slijmerig of schubbig aan, het is in principe nog een zacht beest. Ze bijten ook niet. Het enige waarvoor je moet uitkijken is hun staart, als ze daarmee meppen kan het nogal hard aankomen. De boomkip die je ziet op de foto is uiteindelijk smakelijk opgegeten. Maar niet door mij hoor ! Het schijnt dat het naar kip smaakt …
Hmmm … Dit blogbericht lijkt me wel lang genoeg … Tot de volgende !!
X
zondag 1 mei 2011
Huur eens een brommer … En val er dan mee !
Het brommeravontuur startte op woensdag 20 april, 1 dag na mijn aankomst. Ik had afgesproken met de huurfirma in Paramaribo dat ik dan de brommer zou komen ophalen. Daar aangekomen moesten we echter vaststellen dat de tent gesloten was. Ik belde de firma op en stelde vast dat de eerstvolgende dag dat ik de brommer zou kunnen komen oppikken pas dinsdag was. Goede Vrijdag en Paasmaandag zijn hier namelijk officiële feestdagen, men was dan dus gesloten. Pech gehad …
Gelukkig waren Marit en Silke bereid om dinsdag nog eens af te zakken naar Paramaribo voor mijn brommer. Zij zouden namelijk met de brommer naar huis rijden omdat het toch wel zo’n 35km ver is en ik heb nog geen rijervaring, waardoor zelf rijden niet echt een goed plan leek. Wat een geluk ; niet gesloten ! Maar denk maar niet dat de miserie dan voorbij is …
De brommer die ze voor mij aan de kant hadden gezet was duidelijk veel te groot ; het ding zou met mij rond rijden in plaats van omgekeerd ! Ik probeerde er dus voor te zorgen dat ik een andere brommer kreeg. Buiten had ik er eentje zien staan die wel mijn formaat was. Het probleem was echter dat die brommer niet in orde was, er was heel wat stuk aan. Na veel onderhandelen en dankzij de ervaring die Marit en Silke reeds hadden met het Surinaams zaken doen lukte het wel om het kleine zwarte brommertje te huren. Maar omdat het dus nog niet in orde was kon ik het wel die dag nog niet meenemen. Het voorstel was dat Marit en Silke met de grotere brommer, die ze zogezegd speciaal voor mij helemaal in orde hadden gezet, naar huis zouden rijden en dat Elvis van Suriwheels (de technieker) dan de volgende dag met het kleinere brommertje tot in de Meursweg zou komen. Dan kon hij terug naar huis met de grotere brommer. Dit leek een goede deal dus we gingen akkoord.
Toen bleek echter dat die grote brommer blijkbaar toch nog niet helemaal in orde was ; Elvis heeft er zeker nog een uur aan zitten sleutelen. Een ander probleem kwam boven toen ik een helm moest gaan passen. Ze waren namelijk allemaal kilometers te groot, waardoor het dragen van een helm alleen maar gevaarlijker wordt. Er was blijkbaar echt geen kleinere helm beschikbaar waardoor ik verplicht was om een ‘potje’ (zo’n klein helmpje) te gaan kopen. Zo gezegd zo gedaan. Achterop bij Elvis op de brommer, om een potje van 20 SRD.
Dan was het dus uiteindelijk ‘in orde’ en konden we terug naar huis gaan. Ik ging normaal met de bus terugkeren maar blijkbaar ging ik daar nog een heel eind over doen. Elvis stelde me toen voor om me op zijn brommer naar huis te brengen, helemaal tot in de Meursweg. Zo’n voorstel sla ik natuurlijk niet af ! Geen getjool met de bus ; geweldig ! Ik had me al dood geergerd aan het hele brommer gedoe, van het feit dat ze geen afspraken nakomen tot het feit dat ze ook niet weten wat snel werken is. Zo bijvoorbeeld kregen ze tijdens onze bespreken te horen dat Wesje en Turbo waren verongelukt. Dat waren blijkbaar echte BS’ers (Bekende Surinamers). Wesje was een standupcomedian en Turbo was een danser. Dit was natuurlijk schokkend nieuws waarover heen en weer moest worden gebeld. En wij maar wachten … Maar met zijn voorstel om mij naar huis te brengen toonde Elvis zich toch van zijn sympathiekste kant. Ik kon het wel appreciëren.
Thuis aangekomen heb ik natuurlijk eens getest hoe het is om met een brommer te rijden. Conclusie : moeilijk ! Mijn testrit was dan ook met de te grote brommer, dus het was hopen dat het beter zou gaan met het kleiner exemplaar …
Elvis had dus beloofd om de kleine brommer helemaal in orde te brengen en er zo spoedig mogelijk mee tot in de Meursweg te komen. Toen hij de brommer kwam brengen bleek echter dat de brommer helemaal nog niet volledig was vermaakt. Het grootste mankement was dat de pinkers niet werkten. Als ik dat zelf niet had opgemerkt dan had hij dat zeker niet gemeld. Het is echter heel erg gevaarlijk om zonder pinkers rond te rijden dus ik eiste dat hij ze zou vermaken. Hij beloofde hiervoor de volgende dag terug te komen. Als hij terug ging vertrekken vroeg hij eerst nog een vergoeding voor zijn trip naar de Meursweg, maar dat heb ik geweigerd. Het hoort namelijk bij de service en ik wachtte al bijna een week langer dan afgesproken op mijn brommer. Intussen heb ik wel geleerd van Marit en Silke dat je hier wat op je strepen moet staan. Uiteindelijk zei hij : “Maak je niet druk, ik betaal wel voor je.” Het was hem geraden !
Er was dus beloofd dat hij de volgende dag ging langskomen om de pinkers te maken, maar zowel woensdag als donderdag was er geen Elvis te bespeuren … Ik heb hem verschillende keren opgebeld maar ofwel nam hij niet op, of hij gaf het uitvlucht dat hij een vervoerprobleem had. Pfft …
En toen kwam vrijdag … Vreselijke vrijdag … Die ochtend heb ik namelijk een spectaculaire val gemaakt met mijn brommer, toen ik 50km/u reed langs een drukke weg. Hoe ? Heel dom ! Ik ben gewoon van de weg geraakt, in het gras, en ben de controle over mijn stuur verloren. Je kunt niet geloven hoe kwaad ik was/ben op mezelf ! Toen ik aan het vallen was dacht ik echt : “Oh nee, en nu ? Mij gewoon laten gaan zeker …”
Toen ik eenmaal tot stilstand kwam tegen de grond was het eerste dat ik zag dat er een enorme put in mijn enkel zat. Ik heb me toen maar in een gigantische huilbui gestort. Wat moest ik anders doen ? Mijn kleren waren kapot, ik bloedde op tal van plaatsen (enkels, knieën, elleboog, schouder), ik zat volledig onder het stof en tot overmaat van ramp moest ik ook nog eens vaststellen dat mijn brommer kapot was. De batterij lag eruit en mijn lamp was afgebroken. Ik wist even echt niet wat ik moest doen maar besloot uiteindelijk om Natascha (mijn stagebegeleidster) te bellen. Ze reageerde heel bezorgd en zou direct naar me toe komen. Omdat ze echter ver woont zou dat zeker wel nog 45min duren. Een man die langsreed op zijn brommer stopte om mij te helpen. Hij probeerde om de batterij terug op een deftige manier aan te sluiten aan de brommer, zodat hij terug kon starten, maar tevergeefs. Ik heb de brommer dan maar achtergelaten en de man bracht me naar de dichtstbijzijnde polikliniek, in Bernarddorp. Er zaten heel veel mensen te wachten om langs te gaan bij de dokter, maar toen ze mij zagen toekomen riepen de verpleegsters me onmiddellijk binnen. Ze maakten mijn wonden schoon met zuurstofwater, dat brandde enorm ! Maar wat moet dat moet … Gelukkig waren het hele vriendelijke verpleegster, hoewel ik niet steeds de indruk had dat ze wisten wat ze deden. Zo was ik niet van mening dat al mijn wonden goed waren schoongemaakt … Ook de dokter was een vriendelijke man, maar hij deed niet veel. Hij schreef me antibiotica, zalf voor op mijn wonden en pijnstillers voor en zei me dat ik maandag terug moet op controle.
Toen ik naar de apotheker ging ontmoette ik buiten Natascha. Ik was heel blij haar te zien en ze troostte mij. Ze trakteerde me ook op een bakabana, en dit kon ik wel gebruiken. Ze zorgde er ook voor dat mijn werkdag toch niet helemaal in het water viel. Ik had die dag gepland om 2 bestuursdiensten te gaan ondervragen, en Natascha heeft me naar beide plaatsen gebracht. Dankzij haar geraakte ik toch niet zo achterop met mijn werk. Want zoals zij die mij kennen wel weten ; ik heb er grote problemen mee wanneer mijn planning in de war geraakt. Hoewel ik de indruk heb dat ik dit hier al wat beter heb leren relativeren, en ik hoop dat het nog zal verbeteren. Het zou de druk op mezelf en op mijn omgeving in ieder geval wat doen afnemen, want ik weet dat dit nu niet echt snor zit. Ook Natascha probeert me continu duidelijk te maken dat het leven niet te plannen is, en ik probeer om hier ook echt aan te werken. Omwille van het feit dat ik nu beperkt mobiel ben moet ik mij nu in ieder geval flexibeler opstellen, de eerste grote les …
Toen ik klaar was met mijn werk voor mijn stageopdracht belden Silke en Marit mij bezorgd op en kwamen ze mij samen met John oppikken. Ze steunden me heel erg en het werd mij nogmaals duidelijk welk geluk ik heb met mijn 2 huisgenotes. Had ik nu alleen in een huis gewoond, dan liep ik de muren op. Maar zij helpen mij continu en stellen mij op mijn gemak. Ik ben hen echt heel dankbaar en weet niet goed wat ik kan terug doen voor hen … Alle voorstellen zijn welkom ! Ze hebben bijvoorbeeld ook de moeite gedaan om naar mijn brommer te gaan om de verzekeringspapieren op te halen, terwijl ze zelf dringende afspraken hadden voor hun stageopdracht. Het was dus voor ons alle 3 een hele zware dag …
MAAR we mogen het hoofd niet laten hangen (dat zegt men me hier toch de hele tijd). Positief blijven : ik heb niets gebroken en mijn laptop die in mijn rugzak zat is niet kapot (enkel 1 hoekje is wat geschaafd). Het is wel spijtig dat mijn fake Turkey-style Ray-ban zonnebril kapot is … Ook al heeft hij maar €5 gekost, hij had toch een belangrijke waarde voor me …Het gevolg van mijn val was natuurlijk wel dat Elvis terug in de picture kwam. Diezelfde dag nog kwam hij langs om mijn brommer te herstellen. Maar denk nu niet dat alles vlot ging ; er waren discussies omtrent de verzekering. Omdat ik geen politierapport heb komt de verzekering namelijk niet tussen, dus ik moet de herstelkosten zelf betalen. Gelukkig kost het maar zo’n 75 SRD, dat is nog geen €20. De brommer staat hier nu dus terug in de Meursweg, maar met een afgebroken licht en een slecht werkende batterij. Elvis had beloofd om gisteren (zaterdag) langs te komen met een nieuwe batterij, maar zoals mij al niet meer verbaasd heb ik geen Elvis gezien. Er zit niets anders op dan hem maandag nog maar wat te stalken via telefoontjes. In ieder geval krijg ik normaal rond 5 mei een nieuwe brommer, die wel helemaal in orde zou moeten zijn. Ik ben benieuwd … Ik vrees dat de brommermiserie nog niet ten einde is, en dat ze nog zal verder duren tot zo ongeveer rond 12 juni …
Vrijdag was het ook de verjaardag van John. Die avond was er dus een ‘zitje’ voor vrienden en familie. En daar heb ik tot mijn grote geluk meneer Dover leren kennen. Hij is een soort geneesheer die zich toespitst op de Shiatsu, de Chinese geneeskunde. Hij vertelde zotte verhalen en heeft ook enkele dingen gedemonstreerd. Je gelooft het niet als je het niet meemaakt. Silke, Marit en mezelf hebben bijvoorbeeld alle 3 last van onze nek en schouders (stress). Hij heeft ons gemasseerd en bij mij heeft het in ieder geval geholpen. Hij heeft ons ook getoond welke punten op het lichaam we moeten masseren om bepaalde organen of gewrichten te verzorgen. Aan de hand van het observeren van onze voeten heeft hij ook ons karakter geanalyseerd, dat was wel nog grappig maar ook interessant. Bij mij kwam hij tot de conclusie dat ik half diplomatisch ben en ook bijna een ‘luller’ (een flapuit, iemand die nooit zwijgt). Maar BIJNA eh, niet helemaal J. Hij was echt boeiend en hij kon ons zoveel vertellen en bijleren ! Met hem zou ik echt lange gesprekken kunnen hebben !
De grootste dienst die hij me die avond echter heeft bewezen was me het product propolis leren kennen. Dit is een soort ontsmettingsmiddel op basis van bijenwas, en die bestaat uit 95% alcohol. Ik moet het 3x/dag op mijn wonden doen en ook 3x/dag 20 druppels ervan drinken. Maar zoals ik al zei ; 95% alcohol … DAT PIEKT ! Van zodra het product op de wonde is moet er dan ook stevig op geblazen worden, zodat het droogt en verdooft. Hieromtrent moet ik Silke en Marit nogmaals heel erg dankbaar zijn, dat zij het zien zitten om dit toch wel onaangename werkje te doen. Zelf blazen is namelijk nogal moeilijk, omdat ik er niet goed bij kan.
Toen de propolis voor de eerste keer in mijn put in mijn enkel werd gedaan dan gebeurde er echt iets heel vies ; al het vuil die nog in de wonde zat spoot er quasi uit. Echt kiezig om te zien ! Maar dat bevestigde ook mijn voorgevoel dat de wonde niet goed was schoongemaakt door de verpleegster. Had ik dus geen propolis gebruikt en even (keihard) op mijn tanden gebeten, dan zat ik nu misschien wel enkele serieuze ontstekingen. Wat ben ik John dankbaar dat hij net toen jarig was !!
Dankzij dit ‘wondermiddel’ en de goede zorgen van Marit en Silke heb ik de indruk dat mijn wonden snel genezen. Ik hoop dat ik dus snel terug de oude wordt en iets kan terug doen voor hen … Maar nu ga ik afsluiten want dit is wel al een heel lang blogbericht, en ik vrees er al voor dat velen zullen afhaken J. Nuja, kwou jullie in ieder geval op de hoogte brengen van mijn accidentje …
Tot binnenkort !
Revaliderende groetjes,
Evi
dinsdag 26 april 2011
Een stand van zaken ...
Dinsdag 26 april … Tijd om nog eens een blogberichtje te typen. Ik ben hier nu 1 week en ik begin eindelijk zo wat mijn draai te vinden. Ik begin Silke en Marit steeds beter te kennen en we schieten steeds beter met elkaar op. Ik ben blij dat zij hier zijn om mij wegwijs te maken. Ze hebben mij echt al super vaak op sleeptouw genomen en leggen mij van alles uit. Zo bijvoorbeeld heeft Silke voor mij mijn hangmat opgehangen (dankjewel hiervoor). Heeeeeeeeel leuk om in te liggen. Ik deed er trouwens zopas een dutje in, en Silke en Marit zijn momenteel nog steeds druk bezig met diezelfde activiteit ;). Jach, je wordt hier wel heel erg snel moe van de hitte, dus een beetje extra uurtjes doorbrengen bij meneertje slaap kan zeker geen kwaad. Gisteren hebben we ook alle 3 gewerkt aan onze kallebassen. En jaja ; ik heb mijn onhandigheid bewezen :D. De kallebasse moest doormidden worden gesneden, daarna worden uitgehold en tot slot gekookt. Het doormidden snijden duurde bij mij echt oneindig veel langer dan bij Marit en Silke, maar uiteindelijk is het wel met de hulp van Marit gelukt. Astrando kon mijn gesukkel waarschijnlijk niet meer aanzien en nam dan maar het initiatief om voor mij de kallebassen uit te hollen .. Nu zijn de kallebassen gedroogd en ik moet die van mij nog bewerken met een bijtel. Ik weet wel nog niet welke tekening ik er precies op ga maken ; het moet mooi zijn maar liefst ook simpel .. Hmm ..
Wat jammer is, is dat ik wel nog niet heb kunnen starten aan mijn stageopdracht. Ik heb wel al heel wat voorbereidend werk gedaan maar de effectieve uitvoering laat op zich wachten omdat ik hiervoor de toestemming nodig heb van de districtscommissaris, en hij kan mij pas morgen ontvangen. Hopelijk doet hij dan morgen niet te moeilijk en kan ik er donderdag voor de volle 100% invliegen !
Het gezin waarbij ik logeer zijn aangename mensen, en heel interessant om zo efkes in de gaten te houden. Ze hebben toch wel wat vreemde gewoonten, zoals door de ramen van een bus spugen om deze te kuisen. De 4 kleinkinderen hebben nu paasvakantie (het valt hier een week later dan in België) en er wordt van hen verwacht dat ze heel veel werken. Het zijn zeer behulpzame jongens, zeker Astrando. Op een avond toonde hij mij hun collectie ‘marmotten’. Pas toen ik ze zag begreep ik dat het om cavia’s ging J. Ze kweken dat hier voor verkoop, dus gelukkig niet om op te eten.
Hebben jullie trouwens gezien dat ik foto’s online heb geplaatst ? Jullie kunnen ze bezichtigen door hiernaast onder ‘foto’s’ op ‘view my gallery’ te klikken. Dit is natuurlijk slechts een selectie van alle foto’s die ik hier al heb getrokken. Voor de volledige collectie zullen jullie moeten wachten tot mijn thuiskomst J. Bij deze wil ik trouwens nog eens graag mijn broer Tim en Astrid (publiekelijk) bedanken voor het cadeautje die ze me gaven voor mijn vertrek ; een fotoalbum ! Het zal zeker van pas komen !
Aja, en dan nog even een praktisch iets ; het duurt gemiddeld 10 dagen vooraleer de post vanuit België de Meursweg bereikt .. Voor de geïnteresseerden J.
En dan nog iets ; als je specifieke vragen ofzo hebt, reageer dan op mijn blogberichten en vermeld duidelijk dat je een mailtje verwacht met een persoonlijk antwoord J (vermeld ook wel je e-mailadres best ..).
Tot later !!
Xje, Evi.
Hallikadjakoba ?
Zaterdagavond (23/04) waren Silke en Marit opnieuw uitgenodigd naar een inheems dorpsfeest, en ik mocht mee. Het was ter gelegenheid van een vrouw die 55 jaar oud werd en deze keer zou het niet zomaar een ‘zitje’ zijn, maar zou er echt gedanst worden.
Rond 19u kwam Rayen ons ophalen en reden we dus opnieuw naar Matta, richting oom John. Het was druk bij oom John ! Hij had veel logés die bij hem op vakantie waren en dus ook die avond naar het feest zouden gaan. Het was een gezellige boel. We bleven er een heel eind kletsen voor we naar het feest vertrokken. Daar aangekomen leek het eerst alsof onze verwachtingen niet zouden worden ingelost ; het leek nogal op een ‘zitje’, waarbij dus niet gedanst wordt. Ons gezelschap verzekerde ons echter dat er zeker nog zou worden gedanst, dus we bleven hopen.
We hadden in de stad 3 theedoeken (= keukenhanddoeken) gekocht als cadeau voor de jarige. Alle cadeaus die ze al had ontvangen stonden uitgestald op een tafel, nog in de verpakking. Volgens Surinaamse gewoonte mag men namelijk de ontvangen cadeaus nog niet opendoen wanneer de schenkers nog aanwezig zijn. Het wordt dus pas de volgende ochtend gedaan. Beetje ambetant toch ? Dan weet je niet wie je moet bedanken ..
Zoals bij het vorige dorpsfeest kregen we eerst Cassaris aangeboden, het plaatselijk aperitiefdrankje gemaakt van Cassave. Ik ben echter niet zo’n alcoholdrinker en bedankte dus vriendelijk. Hiervoor wordt ik nogal afgekeurd .. Ook telkens wanneer ik een beker parbobier (het plaatselijke bier hier, iedereen is er zot van) weiger wordt ik nogal raar aangekeken .. Geen alcohol drinken is hier blijkbaar NOT DONE, beetje frustrerend .. Daarna kregen we ook nog Surinaamse Nasi om te eten. Dit was heel pikant (mede omdat ik denk ik een peper heb opgegeten) maar wel lekker. Ik dacht dat het vlees die erbij werd gegeven kip was, maar Silke zei achteraf dat ze dacht dat het kapasie was, wat gordeldier betekent .. Slik ..
Al het eten wordt hier trouwens geserveerd in wegwerpmiddelen. Ze zijn hier niet bepaald milieubewust (dit is duidelijk te zien aan de hoeveelheid zwerfvuil langs de straten, aan het feit dat men hier totaal niet sorteert maar nog alles opbrandt, etc.). Zo kregen we ons eten op het dorpsfeest weer in zo’n kingsize hamburgerbox met bijhorende plastieken vork. De vuilniszakken die hiermee zijn gevuld op het einde van de avond zou ik niet willen betalen !
Er kwam op het feest een oude man tegen ons praten waarvan oom John zei dat hij normaal heel erg verlegen is, maar eens hij enkele glaasjes parbobier heeft gedronken, dan spreekt hij plots vloeiend Nederlands, Duits en zelfs Chinees. De man zijn Nederlands was toen inderdaad niet zo slecht .. Hij leerde ons een woordje Surinaams : hallikadjakoba (dit is natuurlijk fonetisch geschreven, de correcte schrijfwijze ken ik niet). Het betekent ‘hoe gaat het ?’.
Uiteindelijk werd er op het feest inderdaad nog gedanst. De openingsdans was voor de jarige vrouw en één van haar dochters. Daarna gingen vele vrouwen meedansen. Sommige namen een gekregen cadeau in de hand om mee te dansen, dat is hier ook traditie. Toen de dansvloer open was voor iedereen heb ik hem ook kort even betreden, samen met een Hollander die te gast was bij oom John. Het moet nogal een grappig (zo niet belachelijk) zicht geweest zijn, want zoals je weet is mijn danstalent nogal ver te zoeken. De manier van dansen is ook helemaal niet te vergelijken met wat wij te zien krijgen in België. Het was dus wel even wennen. Ik heb het er in ieder geval op gewaagd en zo had ik toch een beetje mijn schade goed gemaakt omwille van het feit dat ik geen alcohol drink. Toen ik terug naar mijn plaats ging zei oom John me het volgende : “Goed gedanst hoor. De 10 is voor God, de 9 is voor mij en jij krijgt de 8 !”. Haha ! Toch niet slecht eh ? Ik ben best tevreden met mijn 8/10 J.
Hoewel het mannetje met de hamer steeds om de hoek zat te loeren werd het toch een heel gezellige avond. Rond 2u gingen we terug naar huis en toen kroop ik moe, maar tevreden mijn bedje in ..
Tot de volgende !
X
zondag 24 april 2011
Psst, mag ik je leren kennen ?
Haha ! Ik begin nu met typen aan mijn derde blogbericht maar eigenlijk heb ik nog geen enkel online kunnen zetten. Dat is omdat we hier niet iedere dag op internet kunnen maar ik zie, hoor en ervaar hier zoveel dingen dat ik wil meedelen ! Alles is natuurlijk ook super nieuw voor mij eh, de overload aan prikkels zal wel afnemen eens ik hier wat langer ben denk ik ..
Maar omdat ik dus zoveel te zeggen heb splits ik mijn blogberichten op, zodat ik mijn lezers toch niet ontmoedig ;).
Eerst wil ik ook nog even mijn Surinaams gsmnr herhalen : 597881983. Het is wel zo dat niet alle smsen aankomen dus als ik niet antwoord, dan is dat waarschijnlijk het geval. Gelieve dan gewoon het berichtje nogmaals te versturen, en hopen dat het dan wel aankomt. Denk dus niet dat ik je negeer eh J.
Als ik hier langs de Meursweg wandel of ‘ren’ dan wordt ik heel vaak aangesproken door Surinaamse mannen. Ze hebben een hele vreemde manier van contact zoeken met meisjes. Ze roepen naar je alsof ze hun kat roepen, je weet wel, zo’n ‘psst’-geluid. Dat komt heel vreemd en eigenlijk niet zo beleefd over vind ik maar ze zijn het hier zo gewend .. In het begin lachte ik dan gewoon vriendelijk terug maar blijkbaar is dat geen zo’n strak plan ; dat wilt namelijk zeggen dat je geïnteresseerd bent :s. Dit is natuurlijk nooit het geval dus als ik nu ‘gepsst’ wordt, dan kijk ik straal voor mij uit en wandel ik snel door. De mannen die roepen zijn namelijk meestal niet van de knapste :D.
Sommige stoppen ook met hun wagen of beginnen gewoon naast mij te wandelen. Wat ze dan steeds vragen is ‘mag ik je leren kennen ?’. Een hele vreemde vraag vind ik dat :s .. Wat bedoelen ze met ‘kennen’ ? Ze stapte een zekere Laurens (een rasta met een gitaar) een heel eind mee met me en hij zei dingen als ‘ik vind je een hele lieve dame’ en ‘ik wil je heel graag als mijn vriendin’. Op zo’n avances ga ik zeker niet in en NO WAY dat hij contactgegevens krijgt ! Ik blijf beleefd, maar wimpel ze toch af ;). Toen ik die dag eindelijk van Laurens verlost was, dan volgde Ricardo .. Gelukkig waren er dan Marit en Silke to the rescue, waardoor hij snel terug weg was !
We waren toen op weg naar Ilse, een Nederlands-Surinaamse vrouw die Marit en Silke had geholpen met het vinden van een brommer. Ze zijn intussen goeie vrienden geworden. Zij gaf me volgende tip : ‘gewoon in het Frans gaan lullen’ :D:D. Dat is dan ook een tactiek die ik ga uitproberen bij de eerstvolgende gelegenheid ! Ik vond Ilse echt een hele leuke mevrouw ! Ze heeft me een tasje gegeven waarop in het Surinaams staat ‘alle goeds heeft zijn roots’ J. We mochten ook enkele kallebassen meenemen. Dat is een soort vrucht (de grootte van een kokosnoot) waarvan we een potje zullen maken (zo bijvoorbeeld voor aperitiefhapjes). Ik weet natuurlijk wel niet of ik het zo mooi zal kunnen maken, met mijn 2 linker handen :D. Maar ik doe mijn best ! Tot slot kregen we ook nog cassave mee om ’s avonds te eten. Dat is hier een hele populaire aardvrucht. We hebben het gefrituurd (in de pan natuurlijk, want een frietpot hebben we hier niet) en daarbij ook nog pompoen gebakken. Allemaal nieuwe soorten eten voor mij, nogal grensverleggend, maar ik lust het wel :D.
Gelukkig zijn er ook wel gewone vriendelijke jongens hier in Suriname. Zo had ik gisteren en vandaag (24/04) gezelschap tijdens het ‘rennen’ van Sigmund. Hij is een jongen van 20 jaar die voor de vakantie hier in de Meursweg logeert. Tijdens het jaar woont hij in de stad, dichter bij zijn school. Hij maakt totaal geen avances maar vertelt gewoon allerlei dingen en ik kan hem ook veel vragen stellen. En natuurlijk vind ik het heel erg fijn dat ik dan niet alleen moet ‘rennen’ :D. Hij doet aan taibox en heeft dus wel een behoorlijke conditie, maar toch puft en blaast hij dikwijls tijdens het rennen. Dan zegt hij : ‘jij doet me wel rennen zeg’ :D. Ik ben benieuwd of hij morgen opnieuw paraat zal zijn om 7u ’s ochtends ..
Maar papa, geen paniek hoor ; jij blijft mijn favoriete looppartner ! Je bent onvervangbaar en ik verlang al opnieuw om met jou de straten van Ichtegem en omstreken onveilig te maken ;).
Sportieve groetjes,
Evi
Ik heet Wiwa :)
Ok, mijn poging om te spreken met de districtscommissaris is mislukt. Hij was niet aanwezig op de afspraak en omdat Goede Vrijdag en Paasmaandag feestdagen zijn kan ik hem dus pas ten vroegste dinsdag spreken. Ik hoop dat hij dan wel aanwezig zal zijn want anders zal hij pas echt leren kennen :p haha ! Nee, dat is nu eenmaal de Surinaamse cultuur … Men neemt het niet zo nauw met regels en afspraken e.d. en indien het vandaag niet kan, dan doen ze het morgen wel. Het is dus helemaal anders dan de hushhush-cultuur die wij kennen in België. Het is wel even wennen maar hierop had ik mij mentaal reeds goed voorbereid. Chance !
Donderdagmiddag kwam Rayen ons ophalen. Dit is een kennis (of intussen misschien wel een vriend) van Marit en Silke. Ze leerden hem per ongeluk kennen tijdens het uitvoeren van hun stageopdracht en sindsdien komt hij hen geregeld oppikken om leuke dingen samen te doen. Dit keer stond er een dorpsfeest op het programma, ter gelegenheid van Vanessa, dit is dus de zus van Rayen. Het was eigenlijk haar verjaardagsfeest. Ze werd 25 jaar. Het speciale aan dit verjaardagsfeest is dat het doorging in het inheemse dorpje Matta. Alle inheemse dorpjes hebben hier zo hun eigen rituelen e.d. Ze zijn stuk voor stuk uniek en zeker de moeite waard om te bezoeken.
Voor we naar het verjaardagsfeest gingen, gingen we eerst nog op bezoek bij oom Kris. Dit is de persoonlijke genezer van Rayen. Rayen zijn tepels stonden blijkbaar niet gelijk ten opzichte van zijn buikenpit, waardoor hij niet goed kon eten. En omdat hij dus tijdens het feest voor zijn zus graag goed wou kunnen eten was een voorafgaand bezoekje aan de geneesheer noodzakelijk. Wat oom Kris met Rayen deed leek wat op het werk van een kraker, alleen minder professioneel en pijnlijker. Maar achteraf was de afstand tussen de beide tepels en de navel wel gelijk, dus de therapie werkt :D. Oom Kris woont trouwens op een prachtige plek, midden in de natuur en omringd door wit zand. Het was een prachtig beeld ! Hij heeft ons ook een Indiaanse naam gegeven. Die van mij is ‘Wiwa’, wat ‘ster’ betekent J.
Daarna gingen we naar oom John en zijn vrouw tante Eline. Dit zijn ook kennissen van Silke en Marit, ze bleven er al eens overnachten toen ze in het dorp moesten zijn voor onderzoek. Oom John ging met ons mee naar een ressort in opbouw. Daar maakte ik voor het eerst kennis met een kreek (zie foto’s). Sprookjesachtig ! Ik hoop er nog enkele te kunnen bezoeken !Uiteindelijk gingen we naar het verjaardagsfeest. Rayen legde ons uit dat het in principe niet echt een feest is, maar meer een ‘zitje’. Hilarisch woord toch ? Hij bedoelt daarmee dat de mensen gewoon komen om te eten, te drinken en wat te babbelen maar men zal niet echt uit de bol gaan. De Surinaamse feesten hebben geen officieel startuur ; iedereen komt toe wanneer hij/zij wilt. Zodra je toekomst wordt je voorzien van drank en eten, ongeacht of je toekomt om 18u of 22u. Jammer genoeg gaat de Surinaamse bevolking dus niet uitgebreid gaan tafelen. Sterker nog ; ze eten niet eens aan een tafel ! Daar nam ik voor het eerst kennis met de pikante Surinaamse keuken. Ik vond het wel heel lekker !
Het is mij nu reeds duidelijk dat Suriname vele kanten en troeven heeft, en ik zal ze nooit allemaal kunnen ontdekken tijdens mijn verblijf. Maar ik zal natuurlijk mijn best doen om het te evenaren !!
Tot de volgende !!
Xje, Evi.
32gr en bakabana’s !
Hallo !!
Eindelijk is het dan zo ver ; ik ben gearriveerd in Suriname ! Dinsdag 19/04, 20u plaatselijke tijd (01u in België) ben ik geland op de luchthaven van Zanderij. De vlucht duurde 8u50min maar de tijd ging snel voorbij ; spelletjes spelen, wat lezen, 2 films bekeken en dan natuurlijk ook wat tukjes doen en het was zo gepasseerd J. Toen ik van het vliegtuig stapte sloeg de hitte me in het gezicht ; het was hier maar liefst 32°C, en dat om 20u ’s avonds ! Ongelooflijk ! Maar ik klaag niet eh :D.
Mijn 2 kersverse huisgenotes, Marit en Silke, stonden mij op te wachten op de luchthaven, samen met de chauffeur van dienst wiens naam ik maar niet kon verstaan. Achteraf hoorde ik dat hij 4 namen heeft, dus hij kan het mij niet kwalijk nemen als ik hem niet bij zijn naam noem want ik ben hoogstwaarschijnlijk niet de enige. Ik kreeg in ieder geval een heel warm ontvangst en ik voelde mij direct op mijn gemak. Chance dat ik vervoer had want een 20tal taxichauffeurs stonden ook te wachten aan de luchthaven en ze hadden mij maar wat graag naar mijn bestemming gevoerd.
Tijdens de autorit moest ik serieus wennen aan het feit dat er links wordt gereden, ik heb enkele malen geschrokken ! Gelukkig had ik hier al even op geoefend in Londen met Inge, dank je Inge ! Hehe ! Ik moest ook heel hard mijn best doen om Carlo (ik meen mij te herinneren dat dit 1 van de 4 namen is die hij zichzelf heeft) te begrijpen. Surinaams is niet zomaar Nederlands. Maar intussen begint dat wel te lukken.
Na zo’n 30min rijden kwamen we aan bij het huisje. Het staat op het grondgebied van een John Krak en Shirley, waar zij wonen met hun kleinkinderen (het is een ingewikkelde situatie die ik zelf amper begrijp, dus ik verzaak aan de poging om het uit te leggen). Marit haar mama en haar vriend zaten ons op te wachten. Zij zijn hier voor een 10tal dagen op vakantie. Op donderdag 21/04 vertrekken ze terug naar huis. Het zijn heel aangename en vriendelijke mensen J. Ik nam langzaam maar zeker kennis met iedereen, al ging het van mijn kant niet super vlot … Ik was tenslotte nog maar net aangekomen aan de andere kant van de wereld ! Wat ik had gehoopt is wel uitgekomen ; Marit en Silke hadden bakabana’s gemaakt ! Dat zijn bananen in een bladerdeegjasje ; mmmmmm !! Ik had er al over gelezen op hun blog en sindsdien verlangde ik al om ze zelf te proeven. En ik moet zeggen ; het stelde niet teleur !
Mijn kamer is ruim en ik heb een balkon ! Ik heb zeker niet te klagen. Zeker niet nu ik weet dat mijn kamer tot 18/04 (de dag voor mijn aankomst) nog geen vloer had, noch een bed. Het enige wat nog ontbrak bij mijn aankomst was een kleerkast maar dit is ondertussen ook al in orde gebracht (verbazingwekkend snel blijkbaar, want bij Marit en Silke heeft dit 2 weken geduurd).
Van een jetlag had ik niet echt last ; ik ben ’s avonds gewoon om 23u30 gaan slapen, ondanks dat het voor mij dan al 5u later was. ’s Nachts ben ik wel enkele keren wakker geworden omdat mijn biologische klok ervan overtuigd was dat het al 5u later was eh. Maar de volgende dag merkte ik daar al niets meer van.
Op woensdag 20/04 heb ik dan mijn eerste toertje gelopen op Surinaams grondgebied !! Of beter ; ik ben geweest gaan ‘rennen’ (zo noemen ze het hier). Aja, dat is een gewoonte/hobby dat ik niet in België heb achtergelaten hoor. Ik had geluk want er waren nogal wat wolken, waardoor de gevoelstemperatuur wel meeviel. In feite vond ik het een ideaal weertje om in te lopen. Hopelijk gaat dat de komende 8 weken even vlot eh J. Ik nam daarna ook mijn eerste koude douche hier, want warm water is er niet. Maar het is hier zodanig warm dat het koud water wel deugd doet !
Om 10u zijn we vertrokken richting Paramaribo. Ik heb er een simkaart gekocht, mijn Surinaams nummer is 5978819383. Op dit nummer ben ik dus 24u/24u bereikbaar. Ik heb ook al een hangmat gekocht, op aanraden van Silke. Dat is blijkbaar een voorwerp dat onontbeerlijk is in dit ‘hete’ land ;). Het oorspronkelijk plan was ook om om mijn brommer te gaan maar dat is mislukt ; het was gesloten. Zaterdag doen we een nieuwe poging en ik hoop dat dit snel in orde komt want nu ben ik toch wat te immobiel vind ik. ’s Avonds heeft Shirley dan gekookt voor ons, omdat Marit haar mama en haar vriend morgen terug naar huis vertrekken. Het was lekker en gezellig. We aten alleen maar vis omdat John en zijn gezin katholiek zijn en daarom mogen ze de week voor Pasen geen vlees eten. Maandag zal het dus waarschijnlijk een vleesfestijn worden :D.
Nu ga ik afsluiten. Ik ben moe en ik moet nog enkele voorbereidingen treffen voor mijn eerste kennismaking met mijn stage morgenochtend. Spannend !
Tot binnenkort !
Enorm warme en zonnige groetjes uit het verre Suriname !
Xje, Evi.
woensdag 13 april 2011
Welkom !!
Welkom op mijn blog ! Via deze site kunnen jullie volgen hoe ik mijn dagen vul in Suriname :). Ik verblijf in Suriname vanaf 19 april tot 13 juni om er stage te lopen bij de lokale overheid van het district Para. Ik moet er een tevredenheidsonderzoek ontwikkelen om te weten te komen wat de mensen vinden van de dienstverlening van verschillende afdelingen. Hier zullen jullie dus kunnen nalezen hoe mijn stage en de rest van mijn leven hier in Suriname verloopt. Ik hoop dat jullie het interessant vinden en wens jullie veel leesplezier ! Groetjes, Evi.
Abonneren op:
Posts (Atom)